Doręczenie wniosku o odroczenie rozprawy
Doręczenia autonomiczne; bezpośrednie, bez udziału sądu (art. 132 k.p.c.) Odroczenie rozprawy (art. 214 § 1 k.p.c.)
Artykuł 128 i 132 § 1 k.p.c. mają zastosowanie także do pisma procesowego zawierającego wniosek o odroczenie rozprawy.
Pismo procesowe zawierające wniosek o odroczenie rozprawy należy uznać za pismo, do którego ma zastosowanie art. 128 k.p.c., a zatem także art. 132 § 1 k.p.c. Ustawa nie daje podstaw do różnicowania pism procesowych, do których zastosowanie znajduje art. 132 § 1 k.p.c. według tego kryterium, w jakiej dacie w relacji do terminów zaplanowanych czynności procesowych zostały zredagowane i złożone na dzienniku podawczym sądu względnie oddane w placówce pocztowej (art. 165 § 2 k.p.c.).
Art. 132 § 1 k.p.c., dotyczy pism, które wymagają doręczenia przeciwnikowi, gdyż niosą w sobie informacje istotne dla niego w prowadzonym postępowaniu, rzutujące na potrzebę i kierunek podejmowanych czynności procesowych. Pisma zawierające oświadczenia czy wnioski dla drugiej strony obojętne nie podlegają regułom art. 132 § 1 k.p.c.
W uzasadnieniu uchwały z 27 października 2005 r., III CZP 65/05, Sąd Najwyższy wymienił wniosek o odroczenie rozprawy wśród pism, które kierowane są wprawdzie do sądu, ale powinny być znane stronie przeciwnej, gdyż mają istotne znaczenie także dla jej sytuacji procesowej, a więc podlegają doręczeniu nie tylko sądowi, ale i tej stronie. Pogląd ten podziela Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę. Odroczenie rozprawy jest kompetencją, z której sąd powinien korzystać wyjątkowo. Jej zastosowanie prowadzi bowiem do przedłużenia się postępowania w sprawie, a jeśli było nieuzasadnione, to godzi w prawo strony do rozpoznania jej sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.
Decyzję o odroczeniu rozprawy podejmuje wprawdzie sąd po stwierdzeniu występowania przesłanek wymienionych w art. 214 k.p.c., ale – z uwagi na skutki, jakie ta decyzja może wywołać dla sfery prawnej stron postępowania - nie sposób jest twierdzić, że są one pozbawione możliwości wypowiedzenia się co do tego, czy konkretna sytuacja procesowa uzasadnia zastosowanie tego przepisu. Jest tak i z tej przyczyny, że niezasadne korzystanie z art. 214 k.p.c., prowadzące do naruszenia prawa do sądu, strona może skarżyć na podstawie ustawy z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy (…) bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.).
Wyrok SN z dnia 22 stycznia 2015 r., III CSK 98/14
Standard: 26359 (pełna treść orzeczenia)