Bezwzględne przyczyny odwoławcze

Zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej nie może abstrahować od rzeczywistego przebiegu postępowania sądowego. Nie można pod pozorem uchybień określanych jako bezwzględne przyczyny odwoławcze wnosić nadzwyczajnej skargi dopatrując się naruszenia prawa w oparciu o okoliczności, które nie dają podstaw do przyjęcia takiego zaistnienia. Sąd Najwyższy podkreślał, że przepisy regulujące tzw. bezwzględne przyczyny odwoławcze muszą być interpretowane ściśle, co oznacza, iż skutki ewentualnych uchybień polegające na konieczności uchylenia orzeczenia mogą wystąpić tylko wówczas, gdy uchybienia te mają charakter rzeczywisty, a nie pozorny (por. wyrok SN z dnia 8 stycznia 2013 r., II KK 59/12; postanowienia SN:; z dnia 17 lutego 2011 r., III KK 441/10; z dnia 13 czerwca 2006 r., III KK 201/06). Stanowisko to jest akceptowane również w doktrynie (por. T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Warszawa 2008, s. 936 – 938).

Postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2020 r., II KK 340/19

Standard: 86559 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 439 § 1 k.p.k. jako normujący tzw. bezwzględne przyczyny odwoławcze, a więc takie, których zaistnienie skutkuje uchyleniem (i tylko uchyleniem) orzeczenia, bez względu na to, czy mogły wywrzeć lub wywarły wpływ na jego treść, należy interpretować możliwie ściśle z uwzględnieniem wskazań płynących z naczelnych zasad procesowych i rozwiązań zawartych w innych przepisach kodeksu.

Wskazane w przywołanym przepisie bezwzględne przyczyny odwoławcze zachodzą tylko wtedy, gdy wymienione w przepisie uchybienia rzeczywiście zaistniały.

Stosownie do treści § 2 art. 439 k.p.k. uchylenie orzeczenia „jedynie” z przyczyn wskazanych w § 1 pkt 9 – 11 art. 439 k.p.k. (a więc takiej która w niniejszej sprawie zgłasza skarżący) może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.

Postanowienie SN z dnia 7 czerwca 2017 r., III KK 89/17

Standard: 26227 (pełna treść orzeczenia)