Ograniczenie wyjaśnień do oświadczenia o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzuconego

Gdy podejrzany nie przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa i odmawia złożenia wyjaśnień, przepis art. 333 § 2 k.p.k. nie ma zastosowania do tych zeznań, które mogą mieć znaczenie, także nie doniosłe, dla ustalenia, że podejrzany jest sprawcą przestępstwa; dopuszczalne jest natomiast zastosowanie tego przepisu co do tych zeznań, które zawierają informacje na temat samego faktu zaistnienia przestępstwa, o ile owe zeznania nie są tak doniosłe dla ustalenia tego faktu, że zachodzi potrzeba przesłuchania świadków na rozprawie.

Ograniczenie wyjaśnień do oświadczenia o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzuconego przestępstwa oznacza na pewno, że podejrzany zaprzeczył, aby był sprawcą przestępstwa, nie jest to jednak równoznaczne z negowaniem wszystkich okoliczności, w tym zwłaszcza samego faktu zaistnienia przestępstwa. Brak jakichkolwiek wypowiedzi podejrzanego na ten temat pozwala przyjąć, że faktu tego podejrzany nie neguje. Ponieważ zaś dokonanie ustalenia, że czyn zabroniony został popełniony, ma pierwszoplanowe znaczenia dla rozstrzygnięcia każdej sprawy, zatem niezbędne jest jeszcze, aby zeznania świadków nie miały „tak doniosłego” znaczenia dla ustalenia tego faktu, by konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie. Zgodnie z tym sformułowaniem zeznania świadków muszą mieć znaczenie uboczne i wspierać jedynie inne dowody stanowiące podstawę ustalenia faktu popełnienia czynu zabronionego.

Postanowienie SN z dnia 5 października 2004 r., II KK 121/03

Standard: 26210 (pełna treść orzeczenia)