Dowód nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności (art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.)
Oddalenie wniosku dowodowego (art. 170 k.p.k.)
Podstawa oddalenia wniosku na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. może zachodzić tylko wówczas, gdy dowód nie może służyć do udowodnienia postawionej we wniosku tezy dowodowej, a więc gdy wręcz niepodobieństwem jest ustalenie danej okoliczności za pomocą oferowanego dowodu.
Nieprzydatność dowodu dla stwierdzenia określonej okoliczności ma przy tym wynikać z dokonanej przez organ procesowy oceny możliwości udowodnienia jej za pomocą określonego źródła dowodowego. Chodzi tu zatem albo o taką możliwość zmiany stanu fizycznego rzeczy, która uniemożliwi dokonanie czynności, np. dokonanie oględzin miejsca zdarzenia, gdy wiadomo, że doszło już do zmian, że wygląda ono odmiennie niż w dacie zdarzenia, albo o taką sytuację, że dane źródło dowodowe nie może być nośnikiem informacji o okoliczności, która ma zostać udowodniona, np. zeznania świadka jako jedyny dowód co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego
Dyspozycji tej przesłanki nie wypełnia dowolne wnioskowanie organu orzekającego na temat wiedzy świadka w sytuacji, gdy nie doszło do jego przesłuchania, a istnieje podstawa do przyjęcia, że może wiedzieć o okolicznościach będących przedmiotem udowodnienia
Wyrok SN z dnia 11 października 2017 r., III KK 102/17
Standard: 26201 (pełna treść orzeczenia)
Uznanie, że dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności (§ 1 pkt 3) wymaga skonfrontowania oznaczenia dowodu we wniosku dowodowym (wnioskowanego dowodu) oraz okoliczności, która ma być udowodniona (tezy dowodowej). Obydwa te elementy muszą znaleźć się w każdym wniosku dowodowym. Konfrontacja ta musi wskazywać, iż niepodobieństwem jest ustalenie danej okoliczności za pomocą wskazanego dowodu.
Wyrok SO w Elblągu z dnia 12 lutego 2015 r., VI Ka 11/15
Standard: 25974 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 28503