Zatrzymanie w trybie art. 247 § 1 k.p.k jako procesowy środek przymusu
Zatrzymanie procesowe (art. 247 k.p.k)
W sytuacji gdy wnioskodawca odmówił przyjęcia skierowanej do niego korespondencji, a przy tym, poinformowany ustnie o konieczności stawiennictwa na przesłuchanie i pouczony o możliwych konsekwencjach swojej nieobecności, oświadczył, że nie stawi się, organ prowadzący postępowanie przygotowawcze miał pełne podstawy, by uznać, że spełnione zostały przesłanki określone w art. 247 § 1 k.p.k., uzasadniające zarządzenie zatrzymania w celu przymusowego doprowadzenia wnioskodawcy, by wykonać z jego udziałem konieczne czynności procesowe (ogłoszenie zarzutów i przesłuchanie w charakterze podejrzanego).
Zatrzymanie, które następuje na podstawie zarządzenia prokuratora wydanego w trybie art. 247 § 1 k.p.k. stanowi czynność procesową i służyć ma wyłącznie celom procesowym jako środek przymusu. Powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy istnieją okoliczności wskazujące na to, że osoba podejrzana dobrowolnie nie stawi się na wezwanie organu procesowego (tak wprost SN w uchwale z dnia 23 maja 20006 r., I KZP 5/06).
Po zakończeniu czynności przesłuchania wnioskodawcy w charakterze podejrzanego winien on być niezwłocznie zwolniony. Organ prowadzący postępowanie przygotowawcze nie miał bowiem podstaw, by założyć, że wnioskodawca nie stawi się dobrowolnie na termin badań wyznaczony przez biegłych lekarzy psychiatrów, skoro nie był wcześniej wzywany do takiego stawiennictwa, zwłaszcza że postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych wydane zostało zaledwie kilka dni przed terminem jego przesłuchania w charakterze podejrzanego. W tym zakresie wyrażony przez Sąd Okręgowy pogląd o dopuszczalności dalszego zatrzymania w celu przeprowadzenia z jego udziałem badań przez biegłych nie mógł zostać zaakceptowany.
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 6 grudnia 2012 r., II AKa 350/12
Standard: 17701 (pełna treść orzeczenia)
Zatrzymanie przewidziane w art. 247 § 1 k.p.k. jako procesowy środek przymusu powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy istnieją okoliczności wskazujące na to, że osoba podejrzana dobrowolnie nie stawi się na wezwanie organu procesowego.
To, czy organ procesowy chce także dokonać np. przeszukania pomieszczeń przynależnych do tej osoby lub wykorzystywanych przez nią, przedstawić jej zarzuty, czy nawet zastosować środki zapobiegawcze, nie ma tu istotnego znaczenia, jako że przesłanki tych czynności normowane są odrębnie i nie muszą one łączyć się z zatrzymaniem osoby. Przy braku okoliczności uzasadniających konieczność samego zatrzymania, zatrzymanie takie staje się bezpodstawne.
Jego bezpodstawność zachodzi tu także wtedy, gdy w wyniku dalszych czynności okazuje się, że organ zarządzający zatrzymanie opierał się na wadliwych, nierzetelnych, niewiarygodnych lub niesprawdzonych informacjach, błędnie przez to przyjmując istnienie podstaw do zatrzymania.
Uchwała SN z dnia 23 maja 2006 r., I KZP 5/06
Standard: 17467 (pełna treść orzeczenia)