Uśmiercenia psa uzasadnione potrzebą gospodarczą

W przekonaniu Sądu Rejonowego zachowanie oskarżonego dokonane w zgodzie z treścią przepisów art. 6 ust. 1 i art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002) nie mogło zostać uznane za czyn bezprawny w rozumieniu art. 35 ust. 1 tej ustawy.

Zgromadzony w tej sprawie materiał dowody nie daje jednak podstaw do jednoznacznego stwierdzenia, że istniało uzasadnienie gospodarcze dla zabijania psów wskazane w art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt.

Wyrażając pogląd o uzasadnionej, potrzebą gospodarczą, możliwości uśmiercenia psa, Sąd pominął w swoich rozważaniach treść przepisu art. 4 pkt 17 ustawy o ochronie zwierząt, który, określając pojęcie zwierzęcia domowego jako zwierzęcia tradycyjnie przebywającego wraz z człowiekiem w jego domu lub innym odpowiednim pomieszczeniu, utrzymywanym przez człowieka w charakterze jego towarzysza, nie pozostawał bez znaczenia dla kształtowania trafnej decyzji Sądu.

Interpretacja art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt zaprezentowane przez Sąd wymagała również konfrontacji z postanowieniami ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o organizacji, hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 133, poz. 921), która regulując m.in. sprawy z zakresu hodowli, oceny wartości użytkowej zwierząt gospodarskich (art. 1) i uznając, że wartość tę oznacza wymierna cecha lub zespół cech zwierzęcia gospodarskiego o znaczeniu gospodarczym (art. 2 pkt 9), a więc i konsumpcyjnym, wprowadziła zamknięty katalog zwierząt gospodarskich, do którego nie zaliczono psa (art. 2 ust. 1-3).

Swojego poglądu Sąd nie odniósł również do uregulowań ustawy z dnia 16 grudnia 2006 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. Nr 17, poz. 127), która, kształtując zasady higieny dotyczącej żywości pochodzenia zwierzęcego, odwołuje się do definicji pojęć "mięso" oraz "produkty pochodzenia zwierzęcego", określonych w rozporządzeniu nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L Nr 139 z 30 kwietnia 2004 r.), w których nie mieszczą się produkty z psów (załącznik pkt 1 i 8 do tego rozporządzenia).

Niezbędne było również, w kontekście ustaleń dotychczas poczynionych w tej sprawie, rozważenie przepisów normujących obrót produktami medycznymi - ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. - Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271). W świetle zebranych dowodów trudno jest również jednoznacznie ustalić, wbrew temu co stwierdził Sąd, czy uśmiercanie psów przez oskarżonego było humanitarne w kontekście wymogu wynikającego z § 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 września 2004 r. w sprawie kwalifikacji osób uprawnionych do zawodowego uboju oraz warunków i metod uboju i uśmiercania zwierząt (Dz. U. Nr 205, poz. 2102 ze zm.).

Powyższe okoliczności istotne dla przeprowadzenia interpretacji funkcjonalnej i systemowej przepisu art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt, nie były przedmiotem rozważań Sądu, a mogły one wpłynąć w sposób istotny na jego treść.

Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2010 r., IV KK 109/10

Standard: 25597 (pełna treść orzeczenia)