Wniosek oskarżonego o skazanie ( art. 161 k.k.s.)

Wniosek o wydanie wyroku skazującego, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, oskarżony może złożyć w każdej sprawie o przestępstwo lub wykroczenie skarbowe (żaden z występków skarbowych nie jest zagrożony karą przekraczającą 8 lat pozbawienia wolności), pod warunkiem że:

1. uczyni to w chwili zakończenia pierwszego przesłuchania na rozprawie głównej, złoży propozycję wymierzenia określonej kary lub środka karnego,
2. nie zgłoszono interwencji lub interwenient nie sprzeciwił się, na piśmie lub ustnie do protokołu, orzeczeniu przepadku przedmiotów (arg. z art. 387 KPK w zw. z art. 161 § 1 i 2 KKs.).

Wyrok SN z dnia 21 października 2004 r., II KK 226/04

Standard: 25553

Stosownie do uregulowania zawartego w art. 161 § 1 k.k.s. sąd orzekający w pierwszej instancji może, z zastrzeżeniem warunków określonych zarówno w § 1 jak i w § 2 tego przepisu, uwzględnić wniosek, o którym mowa w art. 387 k.p.k. Odpowiednie stosowanie art. 387 k.p.k., poza uwzględnieniem specyfiki postępowania karno-skarbowego, w żaden sposób nie ogranicza sądu w obowiązku respektowania reguł pozwalających na zastosowanie instytucji przewidzianej w omawianym przepisie.

Poza sporem pozostaje też, co wynika przecież z brzmienia art. 387 § 3 KPK, że sąd nie jest związany wnioskiem oskarżonego, nawet wtedy, gdy propozycje jego (wobec braku sprzeciwu) "zaakceptowane" zostaną przez podmioty określone w § 2 art. 387 KPK oraz w art. 161 § 2 KKs. Wszelako przyznane sądowi prawo ingerowania w materię wniosku nie dotyczy wyłącznie intensywności środków karnych, które in concreto, w wyniku uzgodnień mają być zastosowane, lecz ma przede wszystkim zapobiec pogwałceniu norm prawa karnego materialnego obowiązujących w czasie popełnienia zarzuconego oskarżonemu czynu. Jeżeli więc propozycja oskarżonego nie uwzględnia obowiązujących regulacji prawa karnego materialnego, to obowiązkiem sądu jest przedstawienie oskarżonemu propozycji takiej zmiany zgłoszonego wniosku, aby uwzględniał on obowiązujący stan prawny. W przypadku zaś braku zgody oskarżonego na zaproponowane przez sąd zmiany sprawę należy skierować do postępowania na zasadach ogólnych.

W myśl § 3 art. 387 k.p.k. to sąd dyktuje warunki, na jakich ma dojść do wydania wyroku w trybie art. 387 k.p.k. Nie da się bowiem wyczytać z treści omawianego przepisu, aby w dochodzeniu do konsensusu, w zakresie ukształtowania rodzaju i intensywności środków karnych, stanowisko prokuratora w tych negocjacjach, poza możliwością wniesienia sprzeciwu, nabierało szczególnego znaczenia, a w szczególności, aby niewniesienie sprzeciwu ograniczało sąd meriti w obowiązku postąpienia w myśl art. 387 § 3 k.p.k. Na problem ten nie zwrócił również uwagi sąd odwoławczy, który zaakceptował błędne stanowisko sądu meriti, wspierając je nieuprawnionym poglądem, jakoby zabezpieczenie przedmiotowego samochodu na poczet grożącej grzywny, w innym toczącym się równolegle postępowaniu, uzasadniało odstąpienie od orzeczenia obligatoryjnego przepadku przedmiotu w zawisłej przed Sądem Rejonowym sprawie, w której oskarżonego Piotra O. uznano za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego, za które należało orzec również środek karny przewidziany w art. 29 pkt 2 k.k.s.

Wyrok SN z dnia 21 października 2004 r., II KK 226/04

Standard: 25554