Niedopuszczalność rozpoznania zażalenia po rozpoznaniu zażalenia innego obrońcy tej samej osoby

Niedopuszczalne jest rozpoznanie zażalenia, prawidłowo wniesionego przez oskarżonego na postanowienie sądu pierwszej instancji, które uprawomocniło się na skutek rozpoznania zażalenia jego obrońcy (zob.: uchwała SN z dnia 21 października 2003 r. I KZP 31/2003). 

Postanowienie SN z dnia 6 września 2005 r., WZ 66/05

Standard: 25469

Niedopuszczalne jest rozpoznanie zażalenia, wniesionego przez jednego z obrońców oskarżonego (podejrzanego) na postanowienie sądu pierwszej instancji, które już się uprawomocniło na skutek rozpoznania zażalenia innego obrońcy tej samej osoby.

Przyjęcie poglądu odmiennego prowadziłoby do funkcjonowania w obrocie prawnym dwóch lub więcej orzeczeń sądu odwoławczego w tej samej kwestii, a mogłoby prowadzić do sytuacji absurdalnej, w której funkcjonowałyby dwa sprzeczne ze sobą orzeczenia.

Konsekwencją prawomocności orzeczenia jest zakaz kolejnego orzekania w tej samej kwestii prawnej niezależnie od tego, czy przyczyną braku równoczesnego rozpoznania środków odwoławczych była konieczność niezwłocznego rozpoznania zażalenia (art. 252 § 3 k.p.k.), zaniedbania organizacyjne w pracy administracji zakładu karnego, poczty, prokuratury, bądź sądu, czy też przywrócenie terminu do złożenia środka odwoławczego.

Przyjęcie poglądu odmiennego prowadziłoby do funkcjonowania w obrocie prawnym dwóch lub więcej orzeczeń sądu odwoławczego w tej samej kwestii, a mogłoby prowadzić do sytuacji absurdalnej, w której funkcjonowałyby dwa sprzeczne ze sobą orzeczenia.

Uchwała SN z dnia 21 października 2003 r., I KZP 31/03

Standard: 25403 (pełna treść orzeczenia)