Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy po przywróceniu do pracy

Roszczenie o wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (art. 47 k.p., w tym jego zdanie drugie) w ogóle nie jest powiązane z terminem z art. 264 § 1 k.p. Z takim żądaniem pracownik może wystąpić odrębnie, już po przywróceniu do pracy i podjęciu w jego wyniku zatrudnienia. W tym wypadku znaczenie ma wyłącznie termin z art. 291 § 1 k.p.

Uchwała SN z dnia 17 października 2024 r., III PZP 1/24

Standard: 86812 (pełna treść orzeczenia)

Wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy” (art. 47 k.p.) oznacza przyznanie prawa do pełnego wynagrodzenia za taki okres, w którym pracownik miałby prawo do wynagrodzenia, gdyby pozostawał w rozwiązanym stosunku pracy. Chodzi przy tym tylko o taki okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotów do podjęcia jej świadczenia, a nie świadczył, gdyż został jej pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. W konsekwencji, wyłączeniu z okresu, za który przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy podlegają okresy niezdolności pracownika do świadczenia pracy, takie jak okres pobierania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, w tym zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz renty z tytułu niezdolności do pracy wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji. Wypłacenie za te okresy wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy powodowałoby, że za ten sam okres pracownik otrzymałby świadczenia z różnych, wykluczających się wzajemnie źródeł spełniających podobne funkcje.

Wyrok SN z dnia 18 czerwca 2024 r., III PSKP 5/24

Standard: 86050 (pełna treść orzeczenia)