Dobro wymiaru sprawiedliwości

Szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości należy rozumieć jako ogół warunków i cech, określających zdolność sądów do sprawnego wydawania orzeczeń, obiektywnych i sprawiedliwych, oddziałujących przede wszystkim autorytetem niezawisłego sędziego, a nie wyłącznie ze względu na zagrożenie zastosowania przymusu państwowego. Właściwe zatem warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu sędziego oraz zakresowi obowiązków sędziów muszą być ujmowane jako instytucja ustrojowa służąca dobru państwa.

Wyrok TK z dnia 8 maja 2012 r., K 7/10

Standard: 2887 (pełna treść orzeczenia)

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 18 lutego 2004 r. (K 12/03) analizował znaczenie i charakter klasycznej klauzuli generalnej o niewyraźnie zakreślonych konturach znaczeniowych.

"Dobro wymiaru sprawiedliwości" obejmuje elementy niezwiązane wprost z oceną postępowania osoby odwoływanej, a przede wszystkim te, które związane są z zewnętrznym oglądem wymiaru sprawiedliwości. Klauzula ta kładzie nacisk na okoliczności nie do końca wymierne i weryfikowane. Owa niewymierność stosowanych kryteriów jest w sposób konieczny wkomponowana w istotę tej klauzuli, obrazuje sytuacje, które nie dadzą się precyzyjnie normatywnie opisać i przewidzieć. Jednocześnie z tych samych powodów dyskrecjonalność decyzji organu rozstrzygającego na podstawie tej przesłanki jest bez porównania większa. Trybunał podziela pogląd wnioskodawcy, że może prowadzić to do nadmiernie szerokiego lub wręcz arbitralnego jej wykorzystywania.

Wyrok TK z dnia 15 stycznia 2009 r., K 45/07

Standard: 2888 (pełna treść orzeczenia)