Racjonalność zatrudnienia jako przesłanka pozorności umowy o pracę
Pozorna umowa w prawie pracy
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zawarcie niedopuszczalnej umowy agencyjnej, która nadal polegała na wykonywaniu za wynagrodzeniem tej samej pracy podporządkowanej sprzedawcy na rzecz i ryzyko oraz pod kierownictwem i nadzorem pracodawcy - w miejscu i czasie przezeń wyznaczonym, nie stanowiło pozornego ukształtowania cywilnoprawnej umowy agencyjnej w rozumieniu art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., ale oznaczało kontynuację zatrudnienia na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zmienionej przez strony umowy (art. 22 § 1[2] k.p.).
Wyrok SN z dnia 9 maja 2018 r., II PK 71/17
Standard: 62621 (pełna treść orzeczenia)
Racjonalny pracodawca zatrudnia pracownika, dlatego że potrzebuje w swoim zakładzie pracy siły roboczej. U źródła każdej umowy o pracę leży przyczyna w postaci uzasadnionej przesłankami ekonomiczno - organizacyjnymi konieczności pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy. Pracodawca kieruje się własną potrzebą gospodarczą i przy prawidłowym, ważnym stosunku pracy wyłącznie ta potrzeba jest sprawczym czynnikiem zatrudnienia. Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdzał, że przy ocenie pozorności umowy o pracę racjonalność zatrudnienia, potrzeba zatrudnienia pracownika są przesłankami istotnymi dla oceny ważności umowy (wyroki Sądu Najwyższego z 2 lutego 2002 r., II UKN 359/99, z 17 marca 1997 r., II UKN 568/97, z 4 lutego 2000 r., II UKN 362/99
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 9 lipca 2013 r., III AUa 59/13
Standard: 25063 (pełna treść orzeczenia)