Rozliczenie się pracownika z powierzonego mienia

Zgodnie z przyjętą w judykaturze zasadą wyliczenie się przez pracownika z powierzonego mienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnych unormowań co do realizacji obowiązków pracowniczych. Za dowód rozliczający pracownika z powierzonego mienia może być uznane potwierdzenie odbioru towaru przez osobę trzecią i to w dowolnej formie, jeżeli prowadzi to do udowodnienia przekazania mienia przez pracownika i stwarza roszczenie pracodawcy względem osoby, której mienie przekazano (wyrok SN z 2.12.1997 r., I PKN 411/97, OSNAPiUS Nr 20/1998, poz. 593).

Wyrok SN z dnia 3 grudnia 2013 r., I PK 140/13

Standard: 24806

W orzecznictwie słusznie przyjmuje się, że rozliczenie się z powierzonego mienia może nastąpić w sposób dowolny, o ile nie jest to sprzeczne z obowiązkami pracowniczymi i zostaje przez pracownika materialnie odpowiedzialnego udowodnione.

Przykładowo w wyroku z 4.10.1971 r., I PR 225/71 (OSNCP Nr 4/1972, poz. 74) SN przyjął, że chociaż udokumentowanie przez magazyniera rozchodu magazynowego jest potrzebne, to jednak w szczególnych przypadkach, gdy sam fakt wydania towaru nie budzi wątpliwości wobec przyznania przez świadka odbioru i gdy ponadto stwierdza się zaginięcie wydanych pokwitowań, okoliczności te nie mogą być pominięte przy rozliczeniu magazyniera, stanowią bowiem dowód rozchodowania z magazynu przedmiotów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Podobnie w wyroku z 13.1.1989 r., IV PR 359/88 (Sł.Prac. Nr 6/1989, s. 47) SN uznał, że nie stanowi wyliczenia się pracownika z powierzonego mu mienia przedłożenie przez niego faktury wymieniającej określoną osobę jako odbiorcę mienia, jeżeli osoba ta odbioru nie potwierdziła i zaprzecza, by mienie zostało jej dostarczone oraz odmawia zapłaty. Inaczej mówiąc, może być przyjęty jako dowód rozliczający pracownika z powierzonego mu mienia potwierdzenie odbioru towaru przez osobę trzecią i to w dowolnej formie, jeżeli prowadzi to do udowodnienia przekazania mienia przez pracownika i stwarza roszczenie pracodawcy względem osoby, której mienie przekazano (por. wyrok SN z 2.12.1997 r., I PKN 411/97, OSNP Nr 20/1998, poz. 593).

Skarżący nie kwestionują, że w wyniku przeprowadzonej inwentaryzacji stwierdzono niedobór w mieniu im powierzonym, ponieważ brak było zgodnej z obowiązującymi procedurami dokumentacji świadczącej o wydaniu towaru z magazynu. Wbrew zarzutom skarżących nie przedstawili oni w toku postępowania również żadnego innego dowodu, na podstawie którego można by stwierdzić, że powierzone pracownikom mienie zostało w istocie przekazane do produkcji i wykorzystane w działalności pracodawcy. Takim dowodem nie jest opinia biegłego księgowego, ponieważ z jej treści nie wynika, że istniały jakiekolwiek dowody (chociażby niezgodne z obowiązującą u powoda procedurą) potwierdzające wydanie towaru z magazynu na potrzeby produkcji. W tym zakresie biegły przedstawił własną ocenę opartą wyłącznie na przypuszczeniach, wobec czego sąd odwoławczy słusznie przyjął, że "opinia biegłego nie zawiera żadnych informacji mogących pomóc sądowi w rozstrzygnięciu sporu".

Wyrok SN z dnia 10 marca 2010 r., II PK 261/09

Standard: 24788 (pełna treść orzeczenia)