Objęcie pracownika ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej a zastosowanie art. 120 § 1 k.p.

Nie ma podstaw do podzielenia stanowiska jakoby objęcie pracownika, który wyrządził szkodę osobie trzeciej w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej miało uchylać stosowanie art. 120 § 1 k.p., z uwagi na odpadnięcie w takiej sytuacji celu ochronnego tego przepisu. Stanowisko takie może być traktowane, jako postulat de lege ferenda, ale nie może być wyprowadzane na gruncie obowiązującej regulacji, jako sprzeczne z jednoznacznymi wynikami jego wykładni i istotą umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Konstrukcja prawna ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma zmierzać do ochrony ubezpieczającego, który wyrządził szkodę osobie trzeciej, oraz do ochrony osoby trzeciej, stwarzając gwarancję rzeczywistego uzyskania odszkodowania należnego jej na podstawie przepisów prawa cywilnego.

Stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma jednak charakter akcesoryjny, obowiązek świadczenia ubezpieczyciela jest, bowiem każdorazowo uwarunkowany stanem odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego (ubezpieczonego) bezpośrednio odpowiedzialnego za szkodę, a wysokość świadczenia jest determinowana wysokością jego zobowiązań odszkodowawczych (art. 822 § 1 k.c.). Nie można zatem uzasadniać odpowiedzialności pracownika, wtórnej w stosunku do jego odpowiedzialności odpowiedzialnością ubezpieczyciela, skoro powstaje ona z chwilą powstania stanu odpowiedzialności cywilnej jego kontrahenta. Rację ma zatem skarżący, iż jego odpowiedzialność będzie miała miejsce dopiero wówczas, gdy ubezpieczony będzie miał obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej osobie trzeciej, a sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie, z przyczyn wyżej podniesionych nie zaistniała.

Wyrok SN z dnia 25 lutego 2016 r., III CSK 115/15

Standard: 24765 (pełna treść orzeczenia)