Przeszukanie mieszkania jako ingerencja w prawo do prywatności

Europejski Trybunał Praw Człowieka szeroko interpretuje termin „mieszkanie” użyty w art. 8 Konwencji, przyjmując, że obejmuje ono nie tylko pomieszczenia mieszkalne, lecz także siedzibę, w której jest prowadzona działalność gospodarcza (osoby fizycznej czy jednostki organizacyjnej) lub wykonywany wolny zawód (np. kancelaria adwokacka).

Za ingerencję w prawo do prywatności Trybunał uznał m.in. przeszukanie pokoju zajmowanego na publicznym uniwersytecie przez skarżącego będącego profesorem, a także przeszukanie samochodu (por. decyzja ETPC z 3 czerwca 2008 r. w sprawie Steeg i Wenger przeciwko Niemcom, skargi nr 9676/05, za: W. Jasiński, Dowodowe czynności wykrywcze a ingerencja w prawo do prywatności – standardy strasburskie, „Europejski Przegląd Sądowy” nr 1/2015, s. 18). Nienaruszalność mieszkania gwarantuje ponadto prawo Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 7 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE C 303 z 14.12.2007, s. 1, ze zm.), każdy ma prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i komunikowania się.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ochroną wynikającą z art. 50 Konstytucji nie są objęte w szczególności pojazdy przeznaczone do powszechnego użytku (środki transportu zbiorowego, w tym należące do przewoźnika lub spedytora) czy ogólnodostępne miejsca publiczne (jak np. porty i dworce).

Wyrok TK z dnia 14 grudnia 2017 r., K 17/14

Standard: 23668 (pełna treść orzeczenia)