Szkoda w rozumieniu art. 296 § 1 i 3 k.k.

Treść znamienia „szkoda majątkowa” objaśnił SN w uchwale z 21.06.1995 r., I KZP 22/95, stwierdzając, że „przez szkodę majątkową należy rozumieć zarówno uszczerbek w majątku, obejmujący rzeczywistą stratę ( damnum emergens), polegającą na zmniejszeniu się aktywów majątku przez ubytek, utratę lub zniszczenie jego poszczególnych składników albo na zwiększeniu się pasywów, jak i utracony zysk ( lucrum cessans), wyrażający się w udaremnieniu powiększenia się majątku”. Szkodę majątkową należy zatem ustalać jako różnicę wartości ekonomiczno-prawnej określonego podmiotu przed podjęciem zachowania stanowiącego podstawę prawnokarnego wartościowania oraz po jego wypełnieniu.

Szkodą w rozumieniu art. 296 KK będzie zatem takie następstwo działania osób obowiązanych do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą innej osoby (fizycznej lub prawnej) albo jednostki organizacyjnej, stanowiącego nadużycie udzielonych uprawnień lub niedopełnienie obowiązku, które skutkowało uszczupleniem majątku wyrażającym się w różnicy pomiędzy stanem majątkowym osoby fizycznej lub prawnej albo jednostki organizacyjnej, jaki zaistniałby, gdyby do nadużycia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków nie doszło, a stanem jaki istnieje po zaistnieniu tych uchybień. Szkodą będzie więc każde nieuzasadnione uszczuplenie stanu majątkowego jednostki niezależnie od tego, czy w konsekwencji działania stanowiące nadużycie udzielonych uprawnień lub niedopełnienie obowiązku przyniosło tej jednostce w przyszłości jakieś realne korzyści.

 W typie podstawowym czynu z art. 296, wyrządzona przez sprawcę szkoda musi być znaczna oraz w wielkich rozmiarach w typie kwalifikowanym z § 3 art. 296.

W świetle art. 115 § 5 KK, znaczną jest szkoda, której wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 zł. Natomiast szkoda, której wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 1.000.000 zł. jest szkodą w wielkich rozmiarach.

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 11 października 2023 r., II AKa 160/22

Standard: 78357 (pełna treść orzeczenia)

Szkoda majątkowa w rozumieniu art. 296 § 1 i 3 k.k. zamyka się uszczerbkiem w majątku danego podmiotu, tj. rzeczywistą stratą ( damnum emergens) lub utratą spodziewanych korzyści, utratą zysku ( lucrum cessans), a skoro tak, to musi być konkretnie określona w pieniądzu.

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 25 listopada 2022 r., II AKa 67/20

Standard: 78361 (pełna treść orzeczenia)

Umorzenie części długu wynikającego z wyrządzenia szkody nie ma wpływu na określenie jej wysokości – podobnie jak bez znaczenia dla stwierdzenia rzeczywistej wysokości szkody pozostaje fakt rezygnacji pokrzywdzonego z żądania jej wyrównania, i to niezależnie od motywów takiej decyzji. W istocie, właśnie potrzeba podjęcia decyzji o umorzeniu dowodzi istnienia przedmiotu umorzenia – zbędne byłoby bowiem umarzanie nieistniejącej należności.

Należy odróżniać kwestie istnienia szkody w wyraźnie ustalonej wysokości od okoliczności związanych z jej wyrównaniem (postanowienie SN z dnia 7. czerwca 2001r., V KKN 75/01).

Brak jest podstaw do przyjęcia, że wysokość wyrządzonej przez nadużycie uprawnień lub niedopełnienie obowiązku szkody wyznacza wartość należności, jakie wierzyciel zdołał wyegzekwować od dłużnika. (P. Kardas w: Kodeks karny. Część szczególna. T.III.).

Wyrok SA w Warszawie z dnia 9 lutego 2022 r., II AKa 248/21

Standard: 78382 (pełna treść orzeczenia)