Pojęcie i kryteria praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów
Praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów (art. 24 u.o.k.k.)
W doktrynie przyjmuje się, że zbiorowy interes konsumentów nie musi odnosić się do nieograniczonej liczby konsumentów, których nie da się zindywidualizować, gdyż brak indywidualizacji nie sprzeciwia się możliwości wyodrębnienia kategorii lub zbioru konsumentów o pewnych cechach.
Wyrok SA w Warszawie z dnia 15 marca 2017 r., VI ACa 1864/15
Standard: 23547 (pełna treść orzeczenia)
Art. 24 ust. 2 u.o.k.k., definiuje praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów jako godzące w zbiorowe interesy konsumentów bezprawne działanie przedsiębiorcy, a w szczególności:
1) stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umów uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 479[45] Kodeksu cywilnego;
2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji;
3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.
W świetle powyższej definicji, praktyką naruszająca zbiorowe interesy konsumentów są zatem zachowania (działania lub zaniechania) przedsiębiorcy, o jakim mowa w art. 4 pkt 1 u.o.k.k., podejmowane w ramach prowadzonej przezeń działalności gospodarczej, które charakteryzują się bezprawnością oraz tym, że godzą (naruszają lub zagrażają) w zbiorowe interesy konsumentów, rozumiane jako interes szerokiego kręgu (niezindywidualizowanych co do liczby i tożsamości) konsumentów (zarówno aktualnych, jak i potencjalnych) – adresatów bezprawnych praktyk stosowanych przez przedsiębiorcę.
Wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2015 r., III SK 24/14
Standard: 43667 (pełna treść orzeczenia)