Czasu pracy pracowników rodzinnych domów dziecka

Strona pozwana zatrudniła powódkę w ramach stosunku pracy, uzgadniając z nią w umowie o pracę świadczenie pracy według podstawowego systemu czasu pracy. Uczyniła to, pomimo że, przepisy prawa dopuszczają zatrudnienie wychowawców w całodobowych placówkach opiekuńczo-wychowawczych typu rodzinnego w formie niepracowniczej - na warunkach zlecenia, a w przypadku zatrudnienia pracowniczego preferują zadaniowy czas pracy (zob. art. 80 ust. 11 i 12 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.). W tej sytuacji, skoro powódka niewątpliwie wykonywała pracę w godzinach nadliczbowych, to jej żądanie zapłaty wynagrodzenia za tę pracę nie tylko nie narusza przepisów prawa lub zasad współżycia społecznego, lecz jest roszczeniem, którego nie mogła się zrzec (art. 84 k.p.).

Jak wynika z ustaleń przyjętych w podstawie zaskarżonego wyroku, zapewnienie w kierowanej przez powódkę placówce całodobowej opieki nad dziećmi nie było możliwe ze względu na to, że w okresie spornym była jedynym wychowawcą w ciągu dnia, zapewniając opiekę dziewięciorgu dzieciom.

Należy dodać, że podobną do powyższej ocenę dotyczących czasu pracy roszczeń pracowników rodzinnych domów dziecka w stanach faktycznych zbliżonych do leżącego u podstaw niniejszej sprawy Sąd Najwyższy zawarł we wcześniejszych orzeczeniach (zob. wyroki z dnia: 6 kwietnia 2011 r. II PK 254/2010 LexPolonica nr 3870737; 2 grudnia 2010 r. II PK 125/2010 LexPolonica nr 3026574; 13 czerwca 2012 r. II PK 292/2011 LexPolonica nr 5150881; zob. także wyrok SN z dnia 13 maja 2009 r. III PK 9/2009 LexPolonica nr 2378347).

Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2012 r., I PK 143/12

Standard: 23178