Zarzut przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w świetle art. 8 k.p.

Możliwość oceny zarzutu przedawnienia w świetle art. 8 k.p. zachodzi w razie istnienia wywołanych i obarczających stronę pozwaną trudności w wyliczeniu wysokości zgłoszonego przez pracownika roszczenia o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe za wskazane w pozwie i nieprzedawnione okresy, jeśli trudności te były spowodowane nierzetelnym prowadzeniem przez pracodawcę ewidencji czasu pracy w sposób zmierzający do oczywistego obejścia ochronnych przepisów o czasie pracy i wynagrodzeniu za pracę wykonaną w godzinach nadliczbowych, tak że wysokość spornego wynagrodzenia można było precyzyjnie ustalić dopiero w opinii biegłego sądowego.

Nieprecyzyjne i wedle samej strony powodowej nieuświadomione ograniczenie wysokości roszczenia o wynagrodzenie za przepracowane godziny nadliczbowe, do którego doszło wskutek okoliczności i przyczyn obarczających pracodawcę, może być - w odniesieniu do zarzutu przedawnienia części tych roszczeń - ocenione jako nadużycie przez stronę pozwaną prawa do powołania zarzutu przedawnienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2010 r., I PK 39/10, LEX nr 630170).

Wyrok SN z dnia 14 kwietnia 2016 r., III PK 96/15

Standard: 23140 (pełna treść orzeczenia)

Apelacyjny zarzut przedawnienia roszczeń powódek w rozszerzonych częściach został oceniony przez Sąd drugiej instancji w istocie rzeczy jako nadużycie prawa i zasad współżycia społecznego. Wprawdzie Sąd ten wyraźnie nie powołał w tym zakresie podstawy prawnej z art. 8 k.p., ale wskazał na wywołane i obarczające stronę pozwaną trudności w wyliczeniu wysokości zgłaszanych przez powódki roszczeń za wskazane w pozwach i nieprzedawnione okresy, które to trudności (przeszkody) były spowodowane nierzetelnym prowadzeniem przez pozwanego pracodawcę ewidencji czasu pracy w sposób zmierzający do oczywistego obejścia ochronnych przepisów o czasie pracy i wynagrodzeniu za pracę wykonaną przez powódki w precyzyjnie wielkości ustalonej dopiero przez biegłego sądowego liczby godzin nadliczbowych. Dlatego nieprecyzyjne i wedle samej strony skarżącej „nieuświadomione” ograniczenie wysokości roszczeń powódek za przepracowane godziny nadliczbowe, do którego doszło wskutek okoliczności i przyczyn obarczających pozwanego pracodawcę, zostało - w odniesieniu do zarzutu przedawnienia części tych roszczeń - prawidłowo ocenione jako nadużycie przez stronę pozwaną prawa powoływania się na zarzut przedawnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2009 r., I CSK 386/08).

Wyrok SN z dnia 3 września 2010 r., I PK 39/10

Standard: 23141 (pełna treść orzeczenia)