Sprzeciw inwestora na wykonywanie robót przez podwykonawcę (art. 647[1] § 2 zd. 2 k.c.)

Pozwani nie złożyli dowodów na poparcie twierdzeń jakoby inwestor wyraził sprzeciw wobec udziału podwykonawcy w procesie modernizacji obiektu. Wprost przeciwnie częsta obecność przedstawiciela inwestora na terenie obiektu, zlecanie prac dodatkowych i zamiennych itp., świadczy iż takiego sprzeciwu nie wyrażono, zaś art. 674[1] § 2 KC wyraźnie mówi o formie pisemnej sprzeciwu.

Wskazać bowiem należy, iż ustawa nadaje milczeniu inwestora znaczenie równoważne z dorozumianym wyrażeniem zgody, natomiast nie ma takiego odpowiednika w stosunku do wyrażenia sprzeciwu. W konsekwencji, jeżeli inwestor nie zajmie w formie pisemnej negatywnego stanowiska, to uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy (art. 647[1] § 2 zdanie drugie KC). Roli takiej nie może pełnić przywoływane w apelacji pismo z dnia 13 grudnia 2016 r. (k. (...)). Wskazać należy, iż pismo to zostało sformułowane już po zakończeniu prac i stanowiło reakcję na wezwanie podwykonawcy do zapłaty za wykonane i odebrane bez zastrzeżeń prace. A zatem nie może ono, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy omówione dokładnie przez Sąd okręgowy i aprobowane przez Sąd odwoławczy, stanowić sprzeciwu o jakim mowa ww. przepisie.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 24 maja 2016 r., I ACa 1094/15

Standard: 23058 (pełna treść orzeczenia)

W doktrynie prawa cywilnego zdecydowanie dominuje pogląd kwalifikujący sprzeciw inwestora, o którym mowa w art. 647[1] § 2 k.c., jako oświadczenie woli. Tym samym dla zachowania tego terminu, zgodnie z art. 61 k.c. konieczne jest, aby oświadczenie woli obejmujące sprzeciw dotarło do adresata przed upływem 14 dni od dnia udostępnienia umowy w taki sposób, że adresat mógł zapoznać się z jego treścią.

Nie można podzielić przeciwnego poglądu sądu okręgowego, który skuteczność wyrażenia sprzeciwu, o którym mowa w art. 647[1] § 2 k.c. wiąże z chwilą jego wysłania inwestorowi. W istocie przewidziany w art. 647[1] § 2 k.c. termin do podjęcia decyzji (dokonania analizy złożonych dokumentów i rozważenia ich treści) stanowi swoisty tempus ad deliberandum zastrzeżony dla inwestora. Nie oznacza to jednak wyłączenia w stosunku do niego ogólnej zasady dotyczącej składania oświadczeń woli, przewidzianej w art. 61 k.c. Wyłączenie takie byłoby możliwe poprzez przepis szczególnych, który modyfikowałby w tym zakresie ogólną regułę kodeksową. Taki przepis przykładowo wprowadzony został przez ustawodawcę przy analogicznej konstrukcji "czasu do namysłu" przyznanego konsumentowi w wypadku zawarcia umowy na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, która zastrzega dla konsumenta 14 dniowy termin na odstąpienie od umowy (art. 27 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta). Zgodnie bowiem z art. 30 ust. 2 i art. 40 ust. 1 tej ustawy, do zachowania wskazanego terminu wystarczy wysłanie oświadczenia przed jego upływem. Brak analogicznej normy szczególnej w odniesieniu do sprzeciwu, o którym mowa w art. 647[1] k.c., oznacza, że zastosowanie w tym wypadku znajduje ogólna zasada dotycząca składania oświadczeń woli, to jest art. 61 k.c.

W świetle powyższego podzielić należy stanowisko skarżącego, że pozwany inwestor, któremu przedstawiona została umowa zawarta z podwykonawcą (powodem), składając oświadczenie o sprzeciwie po upływie przewidzianego w ustawie terminu, nie wyłączył - wbrew poglądowi sądu pierwszej instancji-skutecznie swojej odpowiedzialności na gruncie art. 647[ (1)]k.c.

W efekcie w świetle art. 647[ (1) § 2 k.c. należy przyjąć milczącą zgodę inwestora na zawarcie umowy z powodem przez Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółka z o.o. spółkę komandytową w K. umowy o dostawę i montaż stolarki w ramach budowy sali sportowej oraz rozbudowy budynków Zespołu Szkół (...) w P. przy ul. (...).

Wyrok SA w Warszawie z dnia 3 września 2015, VI ACa 1326/14

Standard: 23057 (pełna treść orzeczenia)