Pojęcie egzekucji i świadczenia dłużnika w postępowaniu egzekucyjnym

Kodeks postępowania cywilnego posługuje się w wielu przepisach pojęciem „egzekucji”, jednak nigdzie go nie definiuje. Zgodnie z definicją sformułowaną w doktrynie prawa, przez egzekucję należy rozumieć zastosowanie przez powołane do tego organy egzekucyjne środków przymusu przewidzianych przez ustawę celem spełnienia świadczenia przysługującego wierzycielowi od dłużnika, ustalonego w tytule egzekucyjnym. Egzekucję, według tej definicji, należy ściśle wiązać ze świadczeniem dłużnika, które podlega przymusowej realizacji w postępowaniu egzekucyjnym.

Zgodnie z art. 797 § 1 k.p.c., we wniosku o wszczęcie egzekucji należy wskazać świadczenie, które ma być spełnione, oraz sposób egzekucji. Egzekucja – według wskazanego przez wierzyciela sposobu jej przeprowadzenia – obejmuje przymusową realizację wskazanego przez wierzyciela świadczenia dłużnika skonkretyzowanego w tytule wykonawczym, który, zgodnie z tym przepisem, należy dołączyć do wniosku o wszczęcie egzekucji. Przepisy dotyczące egzekucji nie zawierają definicji pojęcia „świadczenia" dłużnika; termin ten jest zaczerpnięty z prawa materialnego i obejmuje obowiązek dłużnika wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią (art. 353 w związku z art. 354 § 1 k.c.).

Uchwała SN z dnia 16 września 2010 r., III CZP 61/10

Standard: 22477 (pełna treść orzeczenia)