Skutki rozporządzenia zajętą nieruchomością (art. 930 k.p.c.)
Rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu (art. 930 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Według art. 930 § 1 k.p.c. rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie. Przepis ten wprowadza w interesie wierzyciela mechanizm chroniący go przed niewłaściwym postępowaniem egzekwowanego dłużnika. Ochrona polega na tym, że rozporządzenie przez dłużnika nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie, a czynności egzekucyjne są ważne tak w stosunku do dłużnika, jak i w stosunku do nabywcy. Materialnoprawny skutek dokonanego po zajęciu rozporządzenia rzeczą wyraża się bezskutecznością względną rozporządzenia, co oznacza, że przeniesienie własności zajętej nieruchomości między zbywcą a osoba trzecią jest ważne, ale bezskuteczne w stosunku do wierzycieli, którzy wszczęli egzekucję. W konsekwencji wierzyciele, którzy skierowali egzekucję do nieruchomości i doprowadzili do jej zajęcia, mogą zaspokoić się z tej nieruchomości tak, jakby nadal należała ona do majątku dłużnika.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że art. 930 § 1 k.p.c. nie podważa ważności umowy przeniesienia własności zajętej nieruchomości między dłużnikiem a nabywcą, lecz powoduje bezskuteczność tej umowy w stosunku do wierzycieli, którzy wszczęli egzekucję. Procesową konsekwencją bezskuteczności umowy jest możliwość dalszego prowadzenia egzekucji ze zbytej nieruchomości, tak jakby jej zbycie nie miało miejsca (zob. m.in. wyroki z dnia 3 lutego 1998 r. I CKN 403/97, OSP 1998/11/96; z dnia 29 czerwca 2006 r., IV CSK 196/05, nie publ.; z dnia 7 lutego 2008 r., IV CSK 426/07, nie publ.; z dnia 6 maja 2009 r., II CSK 651/08, nie publ.; z dnia 6 września 2013 r., V CSK 359/12, OSNC 2014, nr 5, poz. 52).
Wyrok SN z dnia 29 września 2017 r., V CSK 2/17
Standard: 22298 (pełna treść orzeczenia)
Dopuszczając możliwość prowadzenia egzekucji z nieruchomości, która przestała być własnością dłużnika, art. 930 § 1 k.p.c. stanowi więc wyjątek od wyrażonej w art. 803 k.p.c. reguły, że zaspokojenie wierzyciela następuje wyłącznie z majątku osobistego dłużnika.
Przewidziany w art. 930 § 1 k.p.c. materialnoprawny skutek dokonanego po zajęciu rozporządzenia rzeczą, wyrażający się bezskutecznością względną czynności prawnej, oznacza, że umowa przeniesienia własności zajętej nieruchomości między zbywcą (dłużnikiem) a osobą trzecią jest ważna, ale bezskuteczna w stosunku do wierzycieli, którzy wszczęli egzekucję. Egzekucja toczy się więc nadal przeciwko dłużnikowi, który uważany jest za właściciela, mimo skutecznego przeniesienia własności na nabywcę (zob. uz. wyroku SN z dnia 6 września 2013r., V CSK 359/12).
Konstytucyjna zasada ochrony własności nakazuje rygoryzm przy kształtowaniu sytuacji, w których majątek osoby niebędącej dłużnikiem może być wykorzystany do zaspokojenia cudzego długu (zob. uz. uchwały SN z dnia 6 listopada 2007r., III CZP 93/07).
Z treści art. 930 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1004 k.p.c. wynika jednoznacznie, że rozporządzenie przez dłużnika ułamkową częścią nieruchomości (jego udziałem) po jego zajęciu, polegające na jego zbyciu, nie jest zabronione i jest ważną czynnością prawną, wywołującą skutek przeniesienia własności (wyrok SN z dnia 3 lutego 1998 r., I CKN 403/97).
Wyrok SO w Bielsku-Białej z dnia 26 kwietnia 2016 r., II Ca 24/16
Standard: 58340 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 49557
Standard: 53974
Standard: 22451