Prekluzyjny skutek prawomocności i powagi rzeczy osądzonej nakazu zapłaty

Nie budzi wątpliwości, że do nakazów zapłaty (art. 353[2] i art. 494 § 2 k.p.c.) znajdują bezpośrednie zastosowanie przepisy o wyrokach w zakresie prawomocności, mocy wiążącej i powagi rzeczy osądzonej (por. postanowienia SN z dnia 7 października 2010 r., I CZ 63/10 i z dnia 7 czerwca 2013 r., I CSK 644/12).

Prekluzyjny skutek prawomocności i powagi rzeczy osądzonej obejmuje okoliczności i zarzuty, które istniały i dały się sformułować w chwili zamknięcia rozprawy, lecz strona skutecznie ich nie przytoczyła. Nie ma przy tym znaczenia, czy ponosiła winę w zaniechaniu skutecznego podniesienia właściwych zarzutów i okoliczności (por. uchwała (7) SN - zasada prawna - z dnia 23 października 1954 r., I CO 41/54 oraz uchwały SN z dnia 5 czerwca 1954 r., II CO 26/54, z dnia 21 lipca 2010 r., III CZP 477/10, poz. 165, z dnia 2 lutego 2011 r., III CZP 128/10, i z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 16/12).

Wyrok SN z dnia 12 września 2018 r., II CSK 664/17

Standard: 22212 (pełna treść orzeczenia)

Odwołanie się do art. 353[1] w związku z art. 58 § 2 k.c. w celu uzasadnienia pozbawienia wykonalności nakazu zapłaty co do części zastrzeżonych odsetek (por. wyroki SN z dnia 27 lipca 2000 r., IV CKN 85/00, z dnia 23 czerwca 2005 r., II CK 742/04, z dnia 4 listopada 2005 r., V CK 162/05 i z dnia 6 grudnia 2007 r., IV CSK 320/07) nie było w okolicznościach sprawy możliwe, ze względu na prawomocny nakaz zapłaty przesądzający z mocą res iudicata (art. 365 i 366 w związku z art. 353[2] k.p.c.) o zobowiązaniu powódki.

Za pozbawione znaczenia należało uznać to, że nakaz zapłaty in casu uprawomocnił się na skutek braku zaskarżenia, skoro jego prawomocność prekludowała obronę dłużniczki opartą na okolicznościach, które istniały przed jego wydaniem, i mogły być poddane pod ocenę sądu przez wniesienie zarzutów (art. 491 § 1 in fine k.p.c.).

Wyrok SN z dnia 22 czerwca 2018 r., II CSK 539/17

Standard: 22213 (pełna treść orzeczenia)