Problem ujednolicania wykładni prawa
Krajowa Rada Sądownictwa (art. 186 konstytucji) Prawo do sądu skutecznego i przewidywalnego Wykładnia prawa - zagadnienia ogólne
Należy odrzucić te wszystkie sformalizowane metody, mające zapewnić jednolitość orzecznictwa, które pozostają w sprzeczności z wymaganiami sprawiedliwego orzekania, a w szczególności z zasadą niezawisłości sędziowskiej, prawem do nieskrępowanej instytucjonalnie interpretacji przepisów prawnych i stosowania ich odpowiednio do okoliczności konkretnej sprawy (por. uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 1992 r., Pr 5/92
Wyrok SN z dnia 4 grudnia 2019 r., III PO 7/18
Standard: 53952 (pełna treść orzeczenia)
Skoro kompetencje KRS w kwestiach dotyczących niezależności sądów i niezawisłości sędziów mają konstytucyjne zakotwiczenie, to ustawodawca zwykły ma prawo jedynie w konstytucyjnych granicach je doprecyzowywać.
Skoro zgodnie z art. 1 ustawy o KRS realizuje cele określone w Konstytucji, to jej kompetencje, określone ustawowo, nie mogą wykraczać poza dziedziny związane z niezależnością sądów i niezawisłością sędziów, a tym bardziej pozostawać z nimi w sprzeczności. Nakładanie na KRS obowiązku związanego z ujednolicaniem wykładni prawa stanowi naruszenie art. 186 Konstytucji.
Wyrok TK z dnia 16 kwietnia 2008 r., K 40/07, OTK-A 2008/3/44, Dz.U.2008/72/427
Standard: 2670 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 53953