Skarga na czynność komornika a przerwa biegu roszczenia odszkodowawczego przeciwko komornikowi

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 123 § 1 pkt 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że nie doszło do przerwy biegu terminu przedawnienia na skutek wniesienia przez powoda skarg na czynności komornika. Skarga taka nie jest czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej przez wadliwe wyegzekwowanie świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2002 r., IV CKN 622/00, OSNC 2002, nr 12, poz. 154).

Wyrok SN z dnia 27 stycznia 2016 r., II CSK 777/14

Standard: 21981 (pełna treść orzeczenia)

Skarga na czynności komornika nie jest czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej wadliwym wyegzekwowaniem świadczenia.

W postępowaniu wszczętym wniesieniem skargi sąd nie może orzec o zwrocie wadliwie wyegzekwowanego świadczenia bądź o przywróceniu stanu poprzedniego, a jeżeli wskutek wadliwie dokonanej czynności egzekucyjnej dłużnik poniósł szkodę, to może domagać się jej naprawienia, dochodząc przysługującego mu roszczenia w postępowaniu procesowym (por. uchwała SN z dnia 4 maja 1972 r., III CZP 24/72).

Uchylenie czynności egzekucyjnej w następstwie uwzględnienia skargi na czynności komornika sprowadza się przede wszystkim do stwierdzenia, że czynność ta była wadliwa. Nie jest to równoznaczne z unicestwieniem samej czynności, a zwłaszcza wywołanych przez nią negatywnych skutków, w postępowaniu egzekucyjnym brak bowiem przepisów, które upoważniają sąd do tego, aby – uchylając czynność komornika w trybie postępowania egzekucyjnego – mógł jednocześnie nakazać zwrot wadliwie wyegzekwowanego świadczenia lub przywrócić stan poprzedni. Samo uchylenie czynności komornika następuje z reguły po stwierdzeniu uchybień formalnych, co nie przesądza ostatecznego wyniku postępowania egzekucyjnego.

Wyrok SN z dnia 31 stycznia 2002 r., IV CKN 622/00

Standard: 21982 (pełna treść orzeczenia)