Waloryzacja zadośćuczynienia

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 listopada 1992 r. III CZP 136/92 stwierdził, że przepis art. 358[1] § 3 k.c. nie ma zastosowania do ustalenia wysokości odszkodowania wskazując, że klauzula waloryzacyjna zawarta w powyższym przepisie odnosi się tylko do zobowiązań poddanych zasadzie nominalizmu.

Zasada nominalizmu dotyczy zaś jedynie zobowiązań ab initio pieniężnych tzn. takich, w których od początku powstania zobowiązania przedmiotem świadczenia jest określona ilość jednostek pieniężnych (suma pieniężna), takiego charakteru nie mają zaś zobowiązania odszkodowawcze, których wyjściowym celem jest przywrócenie uprawnionemu indywidualnie oznaczonego dobra i które z natury powstają jako niepieniężne, a status zobowiązań pieniężnych uzyskują jedynie z uwagi na niemożliwość restytucji naturalnej, bądź przysługujące uprawnionemu, zgodnie z art. 363 § 1 k.c., prawo wyboru świadczenia. Zadośćuczynienie ma także charakter odszkodowawczy i nie jest zobowiązaniem pieniężnym podlegającym regulacji przepisu art. 358[1] § 3 k.c.

Z tych też względów nie jest możliwa waloryzacja świadczenia pieniężnego zrealizowanego na rzecz powoda przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 31 maja 2017 r., VI ACa 271/16

Standard: 21451 (pełna treść orzeczenia)