Wspólność majątkowa a wysokość renty jednego z małżonków (art. 444 § 2 k.c.)

W sytuacji gdy małżonkowie pozostają w ustawowym małżeńskim ustroju majątkowym (a w rozpoznawanej sprawie brak jakichkolwiek podstaw twierdzeń, że nie miało to miejsca) szkoda wynikająca z całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy w rozumieniu art. 444 § 2 k.c. nie może być rozumiana jako utrata li tylko połowy dochodowe uzyskiwanych przez małżonka.

Stosownie do art. 30 § 2 pkt 1 i 2 k.r. i op. do majątku wspólnego należy pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków oraz dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków. Prawo małżonków do majątku wspólnego ma charakter niepodzielny, póki wspólność ta istnieje (art. 35 k.r. i op.). Zatem utrata dochodów jest utratą przez każdego z małżonków mającej niepodzielnie wejść do majątku wspólnego określonej wartości.

Niezależnie od tego, patrząc przez pryzmat funkcji przepisu art. 444 § 2 k.c., stwierdzić trzeba, że celem renty z art. 444 § 2 k.c. jest doprowadzenie do sytuacji osoby poszkodowanej jak najbardziej zbliżonej do tej, która miałaby miejsce, gdyby do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia spowodowanego czynem niedozwolonym nie doszło. Zatem, jeżeli została utracona możliwość zarobkowania przez jednego z małżonków, istotnym jest, że stosowna kwota ubyła z budżetu rodziny. Tak patrząc na rozważany problem badać trzeba, czy utrata zdolności do pracy w gospodarstwie rolnym przez jednego z małżonków spowodowała zaniechanie prowadzenia tego gospodarstwa i utratę dochodów, a nie jaki był status prawny tego gospodarstwa i czy w gospodarstwie pracował tylko jeden z małżonków, czy też oboje.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 13 września 2017 r., I ACa 428/17

Standard: 21440 (pełna treść orzeczenia)