Dyspozytywny charakter przepisów o karze umownej

Regulacja instytucji kary umownej w kodeksie cywilnym jest bardzo syntetyczna, a strony zgodnie z fundamentalną zasadą swobody umów (art. 353[1] k.c.) mogą ukształtować karę umowną, w sposób odpowiadający ich interesom. 

Minimalną treść klauzuli kary umownej określa art. 483 § 1 k.c., natomiast granice kształtowania tej treści wyznacza art. 353[1] k.c.

Strony umowy korzystają ze swobody w oznaczeniu sumy stanowiącej karę umowną (art. 353[1] k.c.), ich ustalenia muszą być jednak na tyle precyzyjne, aby umożliwiały obiektywne jej oznaczenie, a naruszenie tej zasady będzie skutkować sankcją nieważności tego zastrzeżenia umownego (art. 58 § 3 k.c.). 

Wyrok SN z dnia 20 maja 2021 r., IV CSKP 58/21

Standard: 54846 (pełna treść orzeczenia)

Przepisy o karze umownej za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązania niepieniężnego (art. 483 k.c.) mają charakter dyspozytywny.

Wyrok SN z dnia 16 stycznia 2013 r., II CSK 331/12

Standard: 21255 (pełna treść orzeczenia)