Zobowiązanie niepieniężne w rozumieniu art. 483 § 1 k.c.
Kara umowna (art. 483 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Do przedmiotowo istotnych elementów zastrzeżenia kary umownej zalicza się określenie zobowiązania (albo pojedynczego obowiązku), którego niewykonanie lub nienależyte wykonanie rodzi obowiązek zapłaty kary. Karę umowną strony mogą bowiem zastrzec na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania w ogólności (zobowiązania obligującego dłużnika do świadczenia polegającego na daniu, czynieniu, zaniechaniu lub znoszeniu]; mogą też powiązać karę z poszczególnymi przejawami niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (np. zwłoką dłużnika, spełnieniem świadczenia niewłaściwej jakości).
W uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2003 r., III CZP 61/03 podkreślono, że kategorię zobowiązania niepieniężnego w rozumieniu art. 483 § 1 k.c. należy rozumieć szeroko. Obejmuje ono z pewnością zobowiązania niepieniężne przewidujące świadczenia o charakterze majątkowym np. zawarcie umowy przyrzeczonej oraz niemajątkowym np. powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej. Podkreślono jednak, że w praktyce kontraktowej można zaobserwować zastrzeganie kar umownych także na wypadek skorzystania przez jednego z kontrahentów z uprawnienia kształtującego np. wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej, przy czym jako jedną z przesłanek dochodzenia kary przewiduje się niekiedy wyrządzenie określonej szkody.
Wyrok SN z dnia 17 grudnia 2008 r., I CSK 240/08
Standard: 21229 (pełna treść orzeczenia)
Treść art. 483 § 1 k.c. jest jednoznaczna. Kara umowna może być zastrzeżona jedynie na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Z tego wynika, że niezbyt fortunne wyrażenie „odszkodowanie umowne” w żadnym razie nie może być kwalifikowane jako kara umowna.
Wyrok SN z dnia 15 lutego 2008 r., I CSK 354/07
Standard: 72269 (pełna treść orzeczenia)