Zobowiązanie do naprawienia szkody w całości lub w części
Zobowiązanie do naprawienia szkody w całości lub w części (art. 72 § 2 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zobowiązanie do naprawienia szkody, o którym mowa w art. 72 § 2 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą pokrzywdzony poniósł (arg. ex art. 361 § 2 k.c.). Zatem orzeczenie w tym zakresie związane jest ściśle z rzeczywistą szkodą, jaką poniósł pokrzywdzony, i to szkodą rozumianą tak jak w prawie cywilnym. In concreto odnosi się ono tylko do szkody realnie wyrządzonej, a więc takiej, której nie naprawiono (w całości lub w części).
Innymi słowy, zobowiązanie do naprawienia szkody nie może z jednej strony zmierzać do przysporzeń w majątku pokrzywdzonego, z drugiej zaś stanowić elementu kary sensu stricto, tj. dolegliwości wymierzanej sprawcy przestępstwa, która ma spełnić zadania określone w art. 53 k.k. (zob. wyrok SN z dnia 9 lipca 2013 roku sygn. II KK 160/13).
Przy ustalaniu wysokości szkody, która powstała w wyniku przestępstwa, należy brać pod uwagę nie tylko obiektywną wartość skradzionych przedmiotów, ale również konieczne jest uwzględnienie wartości mienia, które już zostało odzyskane przez pokrzywdzonego.
Wyrok SN z dnia 25 czerwca 2015 r., II K 144/15
Standard: 14697
W pierwszej kolejności należało odnieść się do obowiązku naprawienia szkody, o którym mowa w art. 72 § 2 k.k. Obowiązek taki sąd może nałożyć w razie skazania na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jako środek probacyjny, którego niewykonanie przez osobę skazaną stanowi fakultatywną podstawę zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary, stosownie do art. 75 § 2 k.k. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że sąd karny nie stosuje przepisów regulujących stosunki ubezpieczenia społecznego. Rozstrzygając o obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w formie warunku probacyjnego, o którym mowa w art. 72 § 2 k.k., zobowiązuje jedynie skazanego do skompensowania szkody poniesionej przez pokrzywdzonego w wyniku przestępstwa. Podstawą materialnoprawną obowiązku naprawienia szkody jest więc art. 415 k.c., a ustalenie jej rozmiaru następuje według zasady pełnego odszkodowania określonej w art. 361 § 2 k.c. Zakres tego obowiązku wyznacza rzeczywisty rozmiar szkody, rozumianej tak, jak w prawie cywilnym.
Apelujący nietrafnie, dla poparcia zarzutów apelacji, przywołuje orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2011 r. sygn. akt; III KK 243/10, w którym tenże Sąd stwierdził, że środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody nałożonego na podstawie art. 46 § 1 k.k., jest ograniczony jedynie do rozmiaru rzeczywistej szkody bez odsetek, co do których przewidziana jest osobna droga. Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego jest ugruntowane w orzecznictwie sądowym
Wyrok SA w Lublinie z dnia 14 maja 2015 r., III AUa 222/15
Standard: 6038 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 66222
Standard: 42488
Standard: 14163
Standard: 14229
Standard: 21222