Art. 5 k.c. jako środek obrony a nie samodzielna podstawa powstania i nabycia praw podmiotowych

Zastosowanie art. 5 k.c. nie może prowadzić do nabycia prawa podmiotowego i nie może prowadzić do ukształtowania się stałego stanu rzeczy, w którym nie będą uznawane za nieistniejące uchwały, które nie uzyskały większości głosów zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 28 września 2017 r., VI ACa 595/16

Standard: 23003 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 5 k.c. określa granice, w jakich osoba uprawniona może czynić użytek z przysługującego jej prawa podmiotowego. Może on znaleźć zastosowanie, gdy ocena konkretnego stanu faktycznego, przy uwzględnieniu określonej normy prawnej prowadzi do wniosku, że korzystanie przez uprawnionego z jego prawa jest sprzeczne z wymienionymi w nim zasadami. Przepis ten służy jednakże wyłącznie ochronie osoby zobowiązanej i nie może być samodzielną podstawą nabycia praw podmiotowych, te bowiem wywodzą się ze stanowiących je norm prawa materialnego (tak uzas. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2000 r., sygn. II CKN 258/00).

Przyjmuje się, że przepis art. 5 k.c. nie może stanowić samodzielnej podstawy roszczenia lub powództwa (por. np. wyr. SN z 24.10.2000 r., V CKN 126/00, gdzie stwierdzono, że art. 5 KC nie może być samoistną podstawą roszczenia odszkodowawczego i wyr. SN z 14.11.2013 r., II CSK 78/13).

Przepis art. 5 k.c. ma charakter wyjątkowy i jego stosowanie powinno być ograniczane do szczególnie drastycznych przypadków nadużycia prawa.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 29 listopada 2016 r., VI ACa 1337/15

Standard: 4909 (pełna treść orzeczenia)