Świadczenie w miejsce wykonania (art. 453 k.c.) w umowach przenoszących prawa autorskie

Zgodnym zamiarem stron i celem umowy było zwolnienie się przez powódkę jako dłużnika z zobowiązania wobec pozwanej z tytułu zapłaty za wykonaną usługę drukarską poprzez spełnienie innych świadczeń niż wynikające z pierwotnie zawartej umowy. Była to zatem w istocie rzeczy umowa o świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum), uregulowana w art. 453 KC. Świadczeniem zastępczym ze strony dłużnika (powódki) miało być przeniesienie własności określonej w umowie ilości egzemplarzy utworu wraz z przeniesieniem praw autorskich (majątkowych) w zakresie ich odsprzedaży i ewentualnego wykorzystania poszczególnych rysunków na okładki drukowanych przez pozwaną bloków rysunkowych.

W doktrynie prawa autorskiego wyrażono pogląd, iż przepis art. 453 KC może mieć zastosowania do umów przenoszących prawa autorskie, przy czym dopuszczalne jest także, by to właśnie przeniesienie prawa autorskiego wchodziło w miejsce innego świadczenia, które mogło być rodzajowo tożsame lub zupełnie odmienne (T.T., K.D., Umowy przenoszące autorskie prawa majątkowe. W.K. Polska str. 104).

Jak już wyżej wspomniano, żadna ze stron tej umowy nie posiadała kwalifikacji prawniczych, nie mówiąc już o znajomości stosunkowo trudnej problematyki praw autorskich. Zrozumiałe jest zatem, że redagując treść umowy strony nie posługiwały się terminologią właściwą prawu autorskiemu, używając np. zwrotu „zrzekam się praw autorskich” zamiast poprawnego „przenoszę autorskie prawa majątkowe”. Tym niemniej kontekst sytuacyjny towarzyszący zawarciu umowy dostatecznie wyjaśnia też jej kontekst językowy, wskazując, iż zgodnym zamiarem stron było nie tylko przeniesienie własności określonej ilości egzemplarzy utworu, ale także autorskich praw majątkowych na określonych polach eksploatacji w zamian za zwolnienie się powódki z zobowiązania wobec pozwanej.

Wyrok SA w Białymstoku z dnia 19 maja 2017 r., I ACa 1016/16

Standard: 20752 (pełna treść orzeczenia)