Interwencja główna, powództwo interwencyjne

Powództwo interwencyjne (art. 75 k.p.c.) wytacza się przeciwko obu stronom procesu pierwotnego (podstawowego). Każdy z obu pozwanych (stron procesu podstawowego) zachowuje jednak samodzielność w postępowaniu rozpoznawczym, mimo objęcia ich jedynym pozwem, każdy z nich może przedsięwziąć samodzielny sposób obrony przed roszczeniem interwenienta głównego.

Sskoro niezbędność występowania pozwanych w pozwie interwencyjnym wynika już z treści art. 75 k.p.c. (z istoty instytucji interwencji głównej), to chodzi tu o przypadek szczególnego współuczestnictwa podmiotów pozwanych (uczestników podstawowego procesu) z mocy prawa. Kontrowersje wzbudza natomiast bliższe określenie charakteru tego współuczestnictwa procesowego oraz określenie jego skutków procesowych w sferze ukształtowania sytuacji procesowej pozwanych.

Interwencja główna obejmuje sytuacje, w której roszczenie interwenienta całkowicie lub częściowo wyłącza w sensie prawnym roszczenie powoda z procesu głównego (konkurencja dochodzonych roszczeń).

Wyrok SN z dnia 20 lipca 2017 r., I CSK 687/16

Standard: 20682 (pełna treść orzeczenia)

Interwencja główna jest powództwem, które inicjuje nowy proces. Związek istniejący między powództwem już toczącym się a powództwem interwencyjnym przejawia się w płaszczyźnie podmiotowej i przedmiotowej i polega na tym, że powództwo interwencyjne toczy się w ramach podmiotów wcześniejszego powództwa, które zajmują tu rolę pozwanych, zaś przedmiot powództwa interwencyjnego nie może przekraczać granic toczącej się już sprawy.

Po wytoczeniu powództwa interwencyjnego mamy jednak do czynienia z dwiema różnymi sprawami, które mogą być połączone do wspólnego rozpoznania (art. 219 k.p.c.) lub być rozpoznane oddzielnie, lecz kolejno po uprzednim zawieszeniu pierwszej toczącej się już sprawy, co pozwala uniknąć sprzeczności w zapadających w nich rozstrzygnięciach.

Wyrok SN z dnia 26 marca 2009 r., I CSK 415/08

Standard: 20683 (pełna treść orzeczenia)