Przesłanki rozpoznania sprawy w trybie nakazowym (art. 93 § 2 k.p.w.)

Stosownie do wymagania wynikającego z dyspozycji art. 93 § 2 k.p.w., orzekanie w postępowaniu nakazowym może nastąpić jedynie wtedy, jeżeli okoliczności czynu i wina obwinionego nie budzą wątpliwości. Stosowanie tej instytucji prawa procesowego ustawowo zastrzeżono do najbardziej oczywistych przypadków, gdzie materiał dowodowy istniejący w aktach sprawy jest tak jednoznaczny, że nie nasuwa żadnych istotnych wątpliwości co do winy i okoliczności popełnienia zarzuconego czynu (por. wyrok SN z dnia 14 grudnia 2016 r. III KK 452/16, LEX nr 2166382, a także wyrok SN z dnia 24 listopada 2016 r., II KK 340/16, LEX nr 2153436).

Z praktycznego punktu widzenia nie należy korzystać z tej instytucji, gdy obwiniony nie przyznaje się do winy i przedstawia odmienne okoliczności zdarzenia, gdyż wtedy aktualizuje się obowiązek bezpośredniego przeprowadzenia dowodów przed sądem. W takich sytuacjach rozstrzygnięcie w przedmiocie procesu wymaga zapoznania się bezpośrednio z poszczególnymi dowodami, co jest możliwe dopiero na rozprawie (por. wyrok SN z dnia 23 września 2009 r., IV KK 60/ 09, LEX nr 524058).

W świetle przywołanego wyżej orzecznictwa przesłanką zasadniczą rozpoznania sprawy w trybie nakazowym jest spełnienie wymagania aby okoliczności popełnienia wykroczenia przez obwinionego nie budziły wątpliwości. Odnosi się to nie tylko do zagadnienia sprawstwa obwinionego, ale również do tych kwestii, które mają znaczenie dla ustalenia zakresu jego odpowiedzialności, a w tym odgrywają istotną rolę z punktu widzenia właściwej oceny prawnej czynu będącego przedmiotem osądu. Stwierdzenie jakichkolwiek wątpliwości, co do tej ostatniej materii także powinno powodować skierowanie sprawy na rozprawę.

Wyrok SN z dnia 15 lutego 2018 r., III KK 618/17

Standard: 20444 (pełna treść orzeczenia)