Sprostowanie, uzupełnienie z urzędu protokołu rozprawy po jego podpisaniu

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że skoro z przebiegu posiedzenia jawnego protokolant, pod kierunkiem przewodniczącego, sporządza protokół (art. 157 § 1 zdanie pierwsze i § 1[1] k.p.c.), który podpisują przewodniczący i protokolant (art. 158 § 3 zdanie drugie k.p.c.), zaś przewodniczący odpowiada za porządek posiedzenia (art. 155 § 1 k.p.c.), w tym także za prawidłowość protokołu, to jest uprawniony do jego sprostowania w przypadku stwierdzenia błędu w jego sporządzeniu już po podpisaniu.

Z przyznania stronom w art. 160 § 1 k.p.c. uprawnienia do żądania sprostowania lub uzupełnienia protokołu rozprawy nie wynika wniosek o niedopuszczalności jego sprostowania z urzędu. Pomimo zmiany stanu prawnego zachowuje aktualność stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w orzeczeniu z dnia 7 maja 1946 r., I C 137/46, od którego w późniejszym orzecznictwie nie odstąpiono, że przewodniczący, pod kierunkiem którego protokolant spisuje protokół, jest uprawniony do jego uzupełnienia (por. wyrok z dnia 23 października 2013 r., IV CSK 19/13).

Postanowienie SN z dnia 14 kwietnia 2014 r., II PZ 7/14

Standard: 20191 (pełna treść orzeczenia)

Dokonywanie przez obwinioną sprostowania orzeczeń i protokołów posiedzeń na oryginałach dokumentów bez wydania stosownych postanowień w wymienionych sprawach niewątpliwie stanowi przewinienie dyscyplinarne

Wyrok SN z dnia 17 maja 2007 r., SNO 29/07

Standard: 72659 (pełna treść orzeczenia)