Pogorszenie samoistnych schorzeń pracownika w związku z wykonywaniem pracy

Takie okoliczności, jak zajęcia w nocy, zorganizowanie ich po raz pierwszy i wystąpienie niesprzyjającej obserwacjom astronomicznym pogody (zachmurzenia) nie mogą być uznane za współdziałającą przyczyną zewnętrzną wypadku przy pracy, a więc czynnik przyspieszający bądź pogłębiający proces chorobowy (działanie przyczyny wewnętrznej) i wykraczający poza zwykły stres związany z pracą. W szczególności nocna pora wykonywania pracy, choć nietypowa dla większości pracowników, nie jest okolicznością nadzwyczajną czy nienormalną i może wystąpić zasadniczo w każdym zawodzie. Zajmowanie się uczniami poza normalnymi godzinami, w tym w nocy, np. w czasie wyjazdów szkolnych na wycieczki, nie jest czymś nienormalnym w pracy nauczyciela. Zaplanowane, wykonywane w znanym środowisku i ze znanymi osobami zajęcia nie mogą być uznane za powodujące stres będący współprzyczyną zgonu tylko dlatego, że odbywały się w nocy i pogoda była inna od pożądanej. 

Wyrok SN z dnia 21 czerwca 2016 r., I UK 236/15

Standard: 59035 (pełna treść orzeczenia)

Zadziałanie na organizm pracownika - przy uwzględnieniu jego wieku i stanu zdrowia - nietypowych dla niego (praca fizyczna, wykonywanie czynności na otwartej przestrzeni) i uciążliwych warunków pracy (pora dnia, w której wykonywano zlecone czynności, wysoka temperatura, duża wilgotność powietrza, pełne nasłonecznie, brak napojów chłodzących), stanowiło sprawczą przyczynę zgonu, pochodzącą spoza organizmu dotkniętego samoistnym schorzeniem, bez wystąpienia której zdarzenie to nie nastąpiłoby.

Wyrok SN z dnia 18 marca 2015 r., I PK 162/14

Standard: 59030 (pełna treść orzeczenia)

Zewnętrzną przyczyną wypadku nie jest sam fakt dopuszczenia do pracy osoby cierpiącej na schorzenie samoistne czyniące ją niezdolną do pracy, ale rzeczywiste zadziałanie występujących w środowisku zatrudnienia niekorzystnych czynników na niepełnosprawny organizm człowieka (zob. wyroki Sądu Najwyższego z: 2 grudnia 2003 r., II UK 175/03, OSNP 2004, nr 18, poz. 318; 3 lipca 2007 r., I UK 35/07 i z 12 listopada 2008 r., I UK 96/08).

Wyrok SN z dnia 24 listopada 2010 r., I UK 181/10

Standard: 20152 (pełna treść orzeczenia)