Przedawnienia roszczeń majątkowych wynikających z naruszenia autorskich praw majątkowych (art. 79 ust. 1 Pr.Aut.)
Ochrona autorskiego prawa majątkowego (art. 79 - 80 Pr.Aut.) Przedawnienie roszczeń (art. 117 k.c.)
Naruszenie majątkowego prawa autorskiego jest czynem niedozwolonym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 października 2010 roku, sygn. akt I ACa 715/10). Dlatego odnośnie przedawnienia roszczeń w niniejszej sprawie zastosowanie ma przepis art. 442[1] § 1 KC, który stanowi, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Powód o tym, że pozwany zamieścił na swojej stronie internetowej fragment mapy, do której autorskie prawa majątkowe przysługują powodowi dowiedział się najpóźniej w dniu 23 lutego 2012 roku, o czym świadczy załączone przez powoda pismo skierowane do pozwanego (k. 7). Trzyletni termin przedawnienia roszczenia upłynął więc w dniu 23 lutego 2015 roku. Powód wniósł pozew w dniu 23 lutego 2015 roku, a zatem w dacie kiedy roszczenie nie było jeszcze przedawnione.
Wyrok SA w Łodzi z dnia 29 września 2017 r., I ACa 448/17
Standard: 20739 (pełna treść orzeczenia)
Roszczenia przewidziane w art. 79 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 99, poz. 662 ze zm.) przedawniają się według reguł przewidzianych w art. 442[1] k.c.
Brak regulacji w ustawie o prawie autorskim szczególnych przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń majątkowych wynikających z naruszenia autorskich praw majątkowych (art. 79 ust. 1 Pr.aut.) nie przesądza jeszcze, że pod uwagę należy brać art. 118 k.c. W wielu orzeczeniach Sąd Najwyższy dokonał szczegółowej analizy prawnego charakteru tych roszczeń, w tym roszczenia o zapłatę odpowiedniego wynagrodzenia w związku z naruszeniem autorskich praw majątkowych. Chodzi tu o wypowiedzi Sądu Najwyższego dokonywane zarówno na tle stanu prawnego przed jego zmianą w dniu 31 maja 2006 r., jak i po tym dniu, gdy odpowiednio rozbudowano art. 79 ust. 1 ustawy.
Eksponowano w nich odszkodowawczy i deliktowy charakter wspomnianych roszczeń, przedstawiając istotne argumenty prawne na rzecz takiego stanowiska, tj. wynagrodzenie jako zryczałtowane odszkodowanie, pozaumowny charakter odpowiedzialności podmiotu naruszającego autorskie prawa majątkowe w sposób bezprawny, odesłanie de lege lata do "zasad ogólnych" (art. 78 ust. 1 pkt 1a Pr.aut.), obiektywizacja odpowiedzialności naruszającego i nasilenie elementów represyjności charakterystyczne dla odpowiedzialności deliktowej, a także współsprawstwo deliktowe kilku podmiotów naruszających majątkowe prawo autorskie (art. 422 k.c.). Argumentację taką przedstawiono w sposób syntetyczny i przekonywający np. w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2011 r., I CSK 633/10, a wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2011 r., IV CSK 133/11 wyraźnie wskazano, że odpowiedzialność przewidziana w art. 79 Pr.aut. jest odpowiedzialnością deliktową z racji bezprawnego wkroczenia w cudze prawo wyłączne. Roszczenie o wynagrodzenie jest alternatywą odszkodowania na zasadach ogólnych, ma charakter stricte odszkodowawczy i nie zależy od wykazania wysokości poniesionego uszczerbku.
Na deliktowy charakter omawianej odpowiedzialności wskazano także w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2011 r., V CSK 56/11 i z dnia 8 marca 2012 r., V CSK 102/11.
Wyrok SN z dnia 14 grudnia 2012 r., I CNP 25/12
Standard: 19909 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 52965