Pokrycie kosztów postępowania (art. 231 Pr. Up.)

W sytuacji, w której wierzyciel rzeczowy, mający świadomość koniecznych do poniesienia kosztów postępowania upadłościowego, zdecydował się na tę formę egzekwowania należności, nie istnieją w stanie prawnym obowiązującym przy rozpoznaniu przedmiotowego wniosku, przeszkody uniemożliwiające uszanowanie jego autonomicznej woli. Słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, że Sąd nie powinien oddalać wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli są widoki na to, że postepowanie upadłościowe może doprowadzić do uzyskania majątku potrzebnego nie tylko na pokrycie kosztów lecz także na zaspokojenie wierzycieli (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r., sygn. akt III CZP 95/04, OSNC 2015, Nr 3, poz. 31).

Postanowienie SO w Bydgoszczy z dnia 25 sierpnia 2017 r., VIII Gz 104/17

Standard: 19827 (pełna treść orzeczenia)

Z treści art. 231 ust. 1 puin wynika, że koszty postępowania upadłościowego pokrywane są z masy upadłości, zaś tylko koszty niepokryte z masy upadłości, po zakończeniu postępowania, ponosi upadły (ust. 2). Istotne jest jednak przede wszystkim to, że określenie zarówno jakie konkretnie koszty pozostały do pokrycia, jak i zakresu ich poniesienia przez upadłego pozostawione zostało orzeczeniu sędziego komisarza. Art. 231 ust. 3 puin stanowi bowiem, że w tym przedmiocie sędzia komisarz wydaje, zaskarżalne zażalenie. W doktrynie jest niesporne, iż zażalenie przysługuje nie tylko na zwolnienie upadłego z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania upadłościowego, lecz także i na odmowę zwolnienia z ponoszenia tych kosztów (zob. A. Jakubecki, F. Zedler, Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, Zakamycze, 2003 str. 600).

W konsekwencji powyższych rozważań przyjąć należy, że za niepokryte koszty postępowania upadłościowego mogą być uznane tylko takie należności, które zostały za takie koszty uznane w wydanym, w trybie art. 231 puin, postanowieniu sędziego komisarza.

Wyrok SO w Koszalinie z dnia 15 marca 2006 r., VI Ga 16/06

Standard: 19826