Umorzenia zobowiązań niezaspokojonych w toku postępowania upadłościowego; oddłużenie (art. 369 p.u.)
Zakończenie i umorzenie postępowania upadłościowego (art. 361 – 372 Pr.Up.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgodnie z art. 373 k.c. zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. Przy kwalifikacji umorzenia zobowiązania na podstawie art. 369 p.u.n., jako przewidzianego ustawą zwolnienia z długu, odwołanie się do art. 373 k.c. wskazuje, że umorzenie nie powinno oddziaływać na sytuację dłużnika rzeczowego. Umorzenie zobowiązań dłużnika osobistego w postępowaniu upadłościowym nie uzasadnia zatem przyjęcia, że dłużnik rzeczowy jest wolny od obowiązku świadczenia. Jest to więc wniosek odpowiadający konstrukcji przyjętej w art. 291 p.u.n. stanowiącym, że układ nie rusza praw wierzyciela wynikających m.in. z hipoteki, czyli konstrukcji, jaką w odniesieniu do art. 369 p.u.n. przyjął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku w sprawie IV CSK 346/15.
Postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2020 r., III CZP 53/19
Standard: 63839 (pełna treść orzeczenia)
Umorzenie zobowiązań z art. 369 u.p.n. nie powinno być wykorzystywane jako środek prawny, służący swoistemu przerzuceniu negatywnych skutków decyzji gospodarczych upadłego na jego kontrahentów jak i pozostałych uczestników obrotu gospodarczego, które to okoliczności są przedmiotem analizy wniosku upadłego złożonego w tym trybie (por. postanowienie SN z 5 lutego 2015r., V CSK 236/14).
W myśl art. 369 ust. 1 u.p.n., przesłanki umorzenia zobowiązań niezaspokojonych w toku postępowania upadłościowego, muszą zaistnieć łącznie. Przedmiotowe przesłanki to okoliczność, że niewypłacalność była następstwem wyjątkowych i niezależnych od upadłego okoliczności; materiał zebrany w sprawie daje podstawę do stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności stanowiące podstawę do pozbawienia upadłego prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu oraz, że upadły rzetelnie wykonywał obowiązki nałożone na niego w postępowaniu upadłościowym.
Stosownie do art. 369 ust. 2 u.p.n. wnioskowanym umorzeniem przez upadłego, są objęte te wierzytelności, które zostały umieszczone na liście wierzytelności oraz wierzytelności, które mogły zostać zgłoszone, jeżeli ich istnienie stwierdzone było dokumentami upadłego.
Treść art. 369 ust. 2 u.p.n. w sposób jednoznaczny określa jakie wierzytelności podlegając umorzeniu. Tym samym a contrario jest możliwe na jego podstawie stwierdzenie wierzytelności, które nie podlegają umorzeniu. Na tej podstawie należy przyjąć, że nie mogą zostać umorzone te wierzytelności, które nie zostały zamieszczone na liście wierzytelności i co do których w dokumentach upadłego brakowało dowodów stwierdzających ich istnienie.
Niewątpliwie oddłużenie przewidziane na podstawie wskazanej wyżej normy prawa upadłościowego miało dotyczyć uczciwych dłużników i miało jednocześnie stanowić zachętę do wcześniejszego zgłaszania upadłości, a w konsekwencji lepsze zaspokojenie wierzycieli . Oddłużenie to nie powinno odbywać się natomiast kosztem słabszych ekonomicznie wierzycieli, dla których te wierzytelności w przeważającej części są jedynym źródłem utrzymania.
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 22 marca 2017 r., I ACa 927/16
Standard: 10148 (pełna treść orzeczenia)