Rachunek bankowy (art. 226 Pr. Up.)

Przepis art. 227 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze w swoim brzmieniu stanowi, że sumy pieniężne wchodzące do masy upadłości oraz sumy uzyskane ze zbycia rzeczy i praw obciążonych rzeczowo, jeżeli nie podlegają natychmiastowemu wydaniu, syndyk składa do depozytu sądowego. Pomimo że w treści przepisu użyto zwrotu " syndyk składa do depozytu sądowego", to jednak chodzi tutaj w istocie o wpłatę na sądowy rachunek depozytowy.

Z art. 227 pr. up. jednoznacznie wynika, że nie chodzi w nim o złożenie do depozytu przedmiotu świadczenia wynikającego z oznaczonego stosunku zobowiązaniowego, ale o wpłatę każdej sumy pieniężnej wchodzącej do masy upadłości (niezależnie od źródła pochodzenia) oraz każdej sumy uzyskanej ze zbycia rzeczy i praw obciążonych rzeczowo, jeżeli nie podlegają natychmiastowemu wydaniu.

Przepis art. 227 omawianej ustawy we wskazanym brzmieniu jest przepisem o szeroko rozumianym charakterze proceduralnym, a nie materialnoprawnym. Wpłacając pieniądze na sądowy rachunek depozytowy syndyk nie działa jako dłużnik, ani też nie działa w imieniu upadłego, jako dłużnika, ale jako swoisty organ prowadzący postępowanie upadłościowe.

Przeciwko uznaniu przepisu art. 227 ustawy we wskazanym brzmieniu za przepis materialnoprawny przemawia jego funkcja, a mianowicie zapewnienie bezpieczeństwa środkom finansowym uzyskanym przez syndyka ze wskazanych w tym przepisie źródeł.

Nie ma przy tym podstaw do przyjęcia, że przez wpłacenie środków pieniężnych " do depozytu sądowego", o którym mowa w powołanym przepisie, miałoby mieć takie same skutki jak spełnienie świadczenia wynikającego z jakiegokolwiek zobowiązania cywilnoprawnego, którego stroną byłby upadły.

Nie ma również podstaw do przyjęcia, że którykolwiek z wierzycieli upadłego mógłby wystąpić o wydanie mu depozytu w trybie przepisów art. 693[14] k.p.c. - art. 693 17 k.p.c.

Przyjęcie, że pieniądze mogłyby zostać wypłacone z depozytu sądowego na żądanie któregokolwiek z wierzycieli upadłego, nie tylko nie znajduje podstawy prawnej, ale wręcz stanowiłoby zaprzeczenie istoty postępowania upadłościowego, która wyraża się między innymi w tym, aby wierzyciele upadłego uzyskali zaspokojenie na zasadach określonych w przepisach prawa upadłościowego.

Postanowienie SO w Lublinie z dnia 24 sierpnia 2016 r., II Ca 255/16

Standard: 19547 (pełna treść orzeczenia)