Głos jako element wizerunku człowieka

Mimo wyrażanych w doktrynie wątpliwości co do kwalifikacji prawa do wizerunku jako prawa osobistego z uwagi na to, że naruszenie tego prawa krzyżuje się z naruszeniem innego dobra (czci, godności, prywatności), to nie ulega wątpliwości, że głosu nie należy traktować jako odrębnego dobra osobistego. Powinien on być chroniony w ramach prawa do wizerunku, stanowi bowiem jego element nie jako obraz fizyczny (wizualny) danej osoby, lecz jako jej obraz odbierany za pomocą słuchu. Prawo osobiste do ludzkiego głosu należy traktować jako dźwięczny wizerunek, jednak pod warunkiem, że jest rozpoznawalny dla osób trzecich. Oznacza to, że głos danej osoby musi być na tyle charakterystyczny i wyróżniający się, by można było wskazać konkretną osobę, od której pochodzi.

Oznacza to, że głos danej osoby musi być na tyle charakterystyczny i wyróżniający się, by można było wskazać konkretną osobę, od której pochodzi. Przy takim rozumieniu ochrony głosu jako elementu wizerunku, powodowi w ustalonym stanie faktycznym, nie przysługuje ochrona wizerunku. Jak słusznie uznał Sąd Apelacyjny, głos wykreowanej przez powoda fikcyjnej postaci S. B. nie jest głosem używanym przez powoda na co dzień i nie identyfikuje go z jego osobą, a fikcyjna postać [...] nie jest pseudonimem artystycznym powoda. Nie sygnował on bowiem jego nazwiskiem żadnych utworów i nigdy nie występował pod pseudonimem [...]. Nie doszło więc do naruszenia wizerunku ani pseudonimu artystycznego powoda jako dobra osobistego w rozumieniu art. 23 k.c.

Wyrok SN z dnia 3 października 2007 r., II CSK 207/07

Standard: 19234 (pełna treść orzeczenia)