Opłaty za korzystanie z dróg krajowych

Pobieranie opłat za korzystanie z dróg krajowych reguluje dyrektywa 1999/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz. U. UE L. 99, poz. 187; dalej: dyrektywa w sprawie opłat). Dyrektywa w sprawie opłat określa m.in. warunki nałożenia opłat za przejazd, a także maksymalne wysokości takich opłat. Jednocześnie, zgodnie z art. 9a tej dyrektywy, państwa członkowskie ustalają odpowiednie kontrole i określają system sankcji stosowanych za naruszenie przepisów krajowych przyjętych na podstawie tej dyrektywy. Ustanowione sankcję muszą być "skuteczne, proporcjonalne i odstraszające". W polskim systemie prawnym obowiązek uiszczania opłat za przejazd po drogach krajowych wprowadził art. 42 ustawy o transporcie drogowym. Stawki opłaty uzależnione są m.in. od czasu przejazdu, rodzaju pojazdu czy emisji spalin.

Opłata drogowa ma służyć konkretnemu przejazdowi, czyli wykonywaniu transportu określonym pojazdem w określonym czasie, a prawidłowe wypełnienie karty jest równoznaczne z uiszczeniem należnej opłaty za taki transport ("skasowanie biletu"), tylko posiadanie wypełnionej karty w pojeździe pozwala przypisać ją do danego pojazdu i danego czasu. Uznając, że brak karty w pojeździe oznacza nieuiszczenie opłaty drogowej, ustawodawca uniemożliwia podmiotom wykonującym przejazd wielokrotne wykorzystywanie karty opłaty, a tym samym skłania ich do prawidłowego wypełniania ustawowego obowiązku.

Wyrok TK z dnia 25 marca 2010 r., P 9/08, OTK-A 2010/3/26, Dz.U.2010/61/388

Standard: 2515 (pełna treść orzeczenia)