Zgoda na wykorzystanie wizerunku - forma i zakres

Jak wynika z treści art. 81 ust. 1 Pr.Aut. tylko od woli portretowanego zależy dopuszczalność rozpowszechniania jego wizerunku. Może się on temu sprzeciwić bez jakiegokolwiek uzasadnienia. Zgoda może być udzielona w dowolnej formie oraz w dowolny sposób (a więc także per facta concludentia), powinna jednak dotyczyć konkretnego wizerunku. Osoba udzielająca takiej zgody musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego komentarza. Przypadki, kiedy wizerunek można opublikować bez zgody danej osoby są limitowane ustawowo.

Art. 81 ust. 2 stanowi, że zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku:

1) osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych;

2) osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.

Nie budzi oczywiście wątpliwości, że o naruszeniu dobra osobistego, jakim jest wizerunek może dojść jedynie wtedy, gdy osoba przedstawiona w określonej formie jest rozpoznawalna, choćby dla ograniczonego kręgu osób, np. członków najbliższej rodziny czy znajomych.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 19 kwietnia 2016 r., I ACa 1826/15

Standard: 19225 (pełna treść orzeczenia)

Art. 81 ust. 1 PrAut nie wymaga, aby zgoda na wykorzystanie wizerunku została wyrażona w formie pisemnej. Jej udzielnie może nastąpić w każdej formie, a ustalenie faktu wyrażenia zgody na publikacje wizerunku może nastąpić przy użyciu wszelkich środków dowodowych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie ulega wątpliwości, iż powód godząc się na to, że będzie w nagraniu reklamowym otwierał drzwi głównej postaci w stroju (...), a następnie, po wyjściu z salonu, będzie mu się przyglądać przez szybę, musiał zdawać sobie sprawę, że jego wizerunek będzie mógł zostać opublikowany w przypadku wyemitowania reklamy i godził się na to.

Jedynie na marginesie wskazać jeszcze należy, iż za udział w reklamie powód miał otrzymać wynagrodzenie uzgodnione z agencją za wykonywanie obowiązków statysty. Tym samym, wobec uznania, że zakres jego faktycznych świadczeń poza granice statystowania nie wykroczył, dalsza zgoda powoda na rozpowszechnienie jego wizerunku nie była potrzebna (art. 81 ust. 1 zd. 2 PrAut). Fakt iż powód odmówił przyjęcia tego wynagrodzenia nie ma tu przy tym znaczenia.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2013 r., VI ACa 480/13

Standard: 19224 (pełna treść orzeczenia)