Niemożność zrzeczenia się przez pracownika prawa do obligatoryjnego odpoczynku (art. 152 § 2 k.p.)

Pracownik nie może skutecznie zrzec się prawa do obligatoryjnego okresu odpoczynku zagwarantowanego w art. 132 § 1 i art. 133 § 1 k.p. Zachodzi bowiem bliska analogia między prawem do odpoczynku i prawem do urlopu, którego pracownik nie może się zrzec (art. 152 § 2 k.p.). Obie instytucje służą ochronie zdrowia pracownika i jego bezpieczeństwa. Dzienne, tygodniowe i roczne (czyli urlopy) okresy odpoczynku są analogicznie traktowane przez dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. Nr 2003/88 WE dotyczącą niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.Urz.UE L 299 z dnia 18 listopada 2003 r., s. 9 - Dz.Urz.UE - sp. 05, t. 4, s. 381 - zob. w szczególności pkt 2 i 5 preambuły). Z uwagi na jednakową funkcję tych trzech okresów odpoczynku, do okresów określonych w art. 132 § 1 i art. 133 § 1 KP należy w drodze analogii stosować art. 152 § 2 KP przewidujący zakaz zrzeczenia się prawa do urlopu.

Wyrok SN z dnia 3 lutego 2011 r., III PK 32/10

Standard: 18836 (pełna treść orzeczenia)