Forma wezwania do spełnienia świadczenia bezterminowego

Pełnomocnictwo do dokonania czynności powinno być udzielone w szczególnej formie wtedy, gdy o ważności czynności prawnej decyduje zachowanie takiej szczególnej formy (art. 99 § 1 k.c.).

Wezwanie do zapłaty nie wymaga formy szczególnej, a zatem i umocowanie do jego dokonania nie wymaga takiej formy, chyba że w konkretnym stosunku prawnym strony wprowadzą obowiązek zachowania szczególnych wymagań wezwania, w tym co do jego formy, jeżeli uważają je za konieczne do zachowania i określą skutki niezastosowania się do tych wymagań. Gdyby tak się stało, to z art. 74 § 4 k.c. nie należy wyprowadzać upoważnienia do odstąpienia od zachowania formy wezwania do zapłaty wymaganej w konkretnym stosunku przez jego strony, a wezwanie nieczyniące zadość takim wymaganiom uznać należy za nieskuteczne.

Wyrok SN z dnia 8 lutego 2024 r., II CSKP 1847/22

Standard: 80903 (pełna treść orzeczenia)

Wezwanie do wykonania świadczenia nie wymaga żadnej szczególnej formy, wystarczy, jeśli wierzyciel wyrazi w sposób dostateczny przez swoje zachowanie swoją wolę, aby dłużnik spełnił świadczenie (art. 60 k.c.) - por. wyrok SN z 22 listopada 1972 r., III CRN 2/72)

Wezwanie musi w dostateczny sposób wyrażać oczekiwanie (wolę) wierzyciela, aby świadczenie zostało spełnione. Zwrócenie się bowiem do dłużnika tylko z informacją o istnieniu wierzytelności nie może być potraktowane jako wezwanie w rozumieniu art. 455 k.c.

Wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2021 r., I CSKP 104/21

Standard: 67101 (pełna treść orzeczenia)