Autonomiczne pojęcia prawa Unii Europejskiej

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że przy dokonywaniu wykładni przepisu prawa Unii należy uwzględnić nie tylko jego brzmienie, ale także jego kontekst i cel uregulowania, którego przepis ten jest częścią (wyroki: z dnia 19 września 2013 r., van Buggenhout i van de Mierop, C-251/12, EU:C:2013:566, pkt 26; a także z dnia 26 marca 2015 r., Litaksa, C-556/13, EU:C:2015:202, pkt 23).

Wyrok TSUE z dnia 13 października 2016 r., C-294/15

Standard: 18703 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarówno względy jednolitego stosowania prawa Unii, jak i zasady równości wskazują na to, że treści przepisu prawa Unii, który nie zawiera wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich dla określenia jego znaczenia i zakresu, należy zwykle nadać w całej Unii Europejskiej autonomiczną i jednolitą wykładnię, którą należy ustalić, uwzględniając kontekst przepisu i cel danego uregulowania (zob. w szczególności wyroki: z dnia 18 stycznia 1984 r. w sprawie 327/82 Ekro, Rec. s. 107, pkt 11; z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie C-98/07 Nordania Finans i BG Factoring, Zb.Orz. s. I-1281, pkt 17; a także z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie C-523/07 A, Zb.Orz. s. I-2805, pkt 34).

Wyrok TSUE z dnia 22 grudnia 2010 r., C-497/10 PPU

Standard: 18702