Środek zaskarżenia od orzeczenia rozstrzygającego o wniosku o stwierdzenie wykonalności (art. 33 rozp.)

Art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003, w związku z art. 47 karty, należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji takiej, jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, sprzeciwia się on wykonaniu orzeczenia sądu państwa członkowskiego zobowiązującego do oddania dzieci pod opiekę państwa i zarządzającego ich powrót, którego wykonalność została stwierdzona w wezwanym państwie członkowskim, przed doręczeniem orzeczenia w sprawie stwierdzenia jego wykonalności zainteresowanym rodzicom.

W celu uniknięcia sytuacji, w której zawieszający skutek środka zaskarżenia na orzeczenie stwierdzające wykonalność mógłby zagrozić niezwłoczności, o której mowa w art. 31 rozporządzenia nr 2201/2003, orzeczenie o umieszczeniu dziecka poza rodziną staje się wykonalne z chwilą stwierdzenia jego wykonalności przez sąd wezwanego państwa członkowskiego zgodnie z tymże art. 31 (wyrok z dnia 26 kwietnia 2012 r., Health Service Executive, C-92/12 PPU, EU:C:2012:255, pkt 125). Trybunał orzekł zatem, że orzeczenie sądu wezwanego państwa członkowskiego dotyczące wniosku o stwierdzenie wykonalności powinno być wydane – by nie pozbawiać rozporządzenia nr 2201/2003 jego skuteczności (effet utile) – szczególnie szybko, a środki zaskarżenia wnoszone na takie orzeczenie sądu wezwanego państwa członkowskiego nie mogą mieć skutku zawieszającego (wyrok z dnia 26 kwietnia 2012 r., Health Service Executive, C-92/12 PPU, EU:C:2012:255, pkt 129).

Wymóg doręczenia orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie ma za zadanie, z jednej strony, ochronę praw strony, wobec której wnosi się o wykonanie orzeczenia, a z drugiej, umożliwienie w celach dowodowych dokładnego obliczenia bezwzględnego terminu do wniesienia środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 33 rozporządzenia nr 2201/2003 (zob. analogicznie wyrok z dnia 16 lutego 2006 r., Verdoliva, C-3/05, EU:C:2006:113, pkt 34).

Wymóg doręczenia orzeczenia, a także wspólne przekazanie informacji dotyczących środka zaskarżenia, gwarantuje, że strona, wobec której wniesiono o wykonanie orzeczenia, korzysta z prawa do skutecznego środka prawnego. Tym samym uznanie, że zainteresowana strona miała możliwość, w rozumieniu art. 33 rozporządzenia nr 2201/2003, złożenia środków zaskarżenia od orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie, oznacza, że powinna znać treść tego orzeczenia, co zakłada, że orzeczenie to było jej doręczone (zob. analogicznie wyrok z dnia 14 grudnia 2006 r., ASML, C-283/05, EU:C:2006:787, pkt 40).

Możliwość skorzystania z prawa do wystąpienia zgodnie z prawem krajowym o zawieszenie wykonania takiego orzeczenia stanowi istotne zabezpieczenie podstawowego prawa do skutecznego środka prawnego oraz, bardziej ogólnie, prawa do obrony, które może zostać przyznane w szczególności, jeżeli wykonanie orzeczenia może przynieść szczególnie niekorzystne skutki.

Wykonanie zarządzenia powrotu, jeszcze zanim orzeczenie zostało doręczone zainteresowanym rodzicom, uniemożliwiło im zaskarżenie we właściwym czasie „orzeczenia o stwierdzeniu wykonalności” zgodnie z art. 33 ust. 5 rozporządzenia nr 2201/2003, a w każdym wypadku złożenie wniosku o zawieszenie jego wykonania.

Wykonanie orzeczenia sądu państwa członkowskiego nakazującego objęcie opieką i powrót dzieci, którego wykonalność została stwierdzona w wezwanym państwie członkowskim, jeszcze przed doręczeniem orzeczenia o stwierdzeniu wykonalności takiego orzeczenia zainteresowanym rodzicom, jest sprzeczne z art. 33 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003 w związku z art. 47 karty.

Wyrok TSUE z dnia 19 września 2018 r., C-325/18 i C-375/18

Standard: 18698

Termin do wniesienia środka zaskarżenia przewidziany w art. 33 ust. 5 rozporządzenia nr 2201/2003 nie może więc zostać przedłużony przez sąd rozpatrujący sprawę.

Wyrok TSUE z dnia 19 września 2018 r., C-325/18 i C-375/18

Standard: 18699