Zakaz badania jurysdykcji państwa członkowskiego pochodzenia (art. 24 rozp.)

Jak wskazuje art. 24 rozporządzenia, sądy innych państw członkowskich nie mogą kontrolować oceny pierwszego sądu w kwestii jego jurysdykcji. Zakaz ten nie przesądza o tym, by sąd, któremu przedłożono orzeczenie niezawierające elementów, które potwierdzały w sposób niebudzący wątpliwości posiadanie jurysdykcji co do istoty przez sąd państwa pochodzenia, nie mógł sprawdzić, czy z orzeczenia tego wynika, że zamiarem tego sądu było oparcie jurysdykcji na przepisie rozporządzenia nr 2201/2003. Jak bowiem podkreśliła rzecznik generalna w pkt 139 opinii, takie sprawdzenie nie stanowi kontroli jurysdykcji sądu państwa pochodzenia, lecz jest jedynie ustaleniem, na jakiej podstawie sąd ten swoją jurysdykcję opiera.

Wynika stąd, że jeżeli posiadanie jurysdykcji co do istoty sprawy – zgodnie z rozporządzeniem nr 2201/2003 –przez sąd, który zarządził środki tymczasowe, nie wynika w sposób oczywisty z treści wydanego orzeczenia lub gdy orzeczenie to nie zawiera pozbawionego jakichkolwiek niejasności uzasadnienia dotyczącego posiadania przez ten sąd jurysdykcji co do istoty w świetle jednej z podstaw jurysdykcji wymienionych w art. 8–14 tego rozporządzenia, możliwe jest przyjęcie poglądu, że orzeczenie to nie zostało wydane zgodnie z normami jurysdykcyjnymi zawartymi w tym rozporządzeniu. Orzeczenie to może podlegać badaniu w świetle art. 20 rozporządzenia w celu ustalenia, czy wchodzi w zakres tego przepisu.

Wyrok TSUE z dnia 15 lipca 2010 r., C-256/09

Standard: 18697