Zasada wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych (art. 21 rozp.)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia orzeczenie wydane w jednym państwie członkowskim jest uznawane w innych państwach członkowskich bez potrzeby przeprowadzania specjalnego postępowania. Jak wynika z motywu 2 rozporządzenia, zasada wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych jest podstawą dla stworzenia prawdziwej przestrzeni sprawiedliwości (wyrok z dnia 15 lipca 2010 r. w sprawie C-256/09 Purrucker, Zb.Orz. s. I-7353, pkt 70).

Zgodnie z motywem 21 rozporządzenia uznawanie to powinno opierać się na zasadzie wzajemnego zaufania. To właśnie wzajemne zaufanie umożliwiło ustanowienie obligatoryjnego systemu jurysdykcji, do którego poszanowania zobowiązane są wszystkie sądy państw członkowskich objętych zakresem obowiązywania rozporządzenia, i stosownie do tego odstąpienie państw członkowskich od ich przepisów krajowych w dziedzinie uznawania orzeczeń i nadawania exequatur na rzecz uproszczonego mechanizmu uznawania i wykonywania orzeczeń wydanych w sprawach z zakresu odpowiedzialności rodzicielskiej (ww. wyrok w sprawie Purrucker, pkt 72).

Jak uściślono w art. 24 rozporządzenia, sądy innych państw członkowskich nie mogą kontrolować oceny, jakiej dokonał pierwszy sąd w przedmiocie własnej jurysdykcji. Ponadto art. 26 rozporządzenia przewiduje, że orzeczenie nie może być w żadnym wypadku przedmiotem kontroli merytorycznej.

Podstawy nieuznania orzeczenia dotyczącego odpowiedzialności rodzicielskiej są enumeratywnie wymienione w art. 23 rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 26 kwietnia 2012 r., C-92/12

Standard: 18695 (pełna treść orzeczenia)

Jak wynika z motywu 2 rozporządzenia nr 2201/2003, zasada wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych jest podstawą dla stworzenia prawdziwej przestrzeni sprawiedliwości. Zgodnie z motywem 21 tego rozporządzenia to uznawanie powinno opierać się na zasadzie wzajemnego zaufania. To wzajemne zaufanie umożliwiło ustanowienie obligatoryjnego systemu jurysdykcji, do którego poszanowania są zobowiązane wszystkie sądy państw członkowskich objętych zakresem obowiązywania rozporządzenia, i stosownie do tego zastąpienie stosowania przepisów krajowych państw członkowskich w dziedzinie uznawania i wykonywania orzeczeń przez uproszczony mechanizm uznawania i orzeczeń wydanych w dziedzinie odpowiedzialności rodzicielskiej i nadawania im exequatur (zob. analogicznie, w odniesieniu do postępowań upadłościowych, wyrok z dnia 2 maja 2006 r. w sprawie C-341/04 Eurofood IFSC, Zb.Orz. s. I-3813, pkt 40).

Do istoty zasady wzajemnego zaufania należy, że sąd państwa członkowskiego, do którego wpłynął wniosek z zakresu odpowiedzialności rodzicielskiej, weryfikuje swoją jurysdykcję zgodnie z art. 8–14 rozporządzenia nr 2201/2003 (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Eurofood IFSC, pkt 41) i że z orzeczenia wydanego przez ten sąd jasno wynika, iż jego zamiarem było poddanie się bezpośrednio skutecznym normom dotyczącym jurysdykcji zawartych w rozporządzeniu lub że orzekał zgodnie z nimi.

Wyrok TSUE z dnia 15 lipca 2010 r., C-256/09

Standard: 18694