Komplementarny charakter rozporządzenia nr 2201/2003 i konwencji haskiej z 1980

Motyw 17 rozporządzenia nr 2201/2003 podkreśla jego komplementarny charakter, wskazując, iż uzupełnia ono przepisy konwencji haskiej z 1980 r., która nadal znajduje zastosowanie.

Artykuł 34 tej konwencji przewiduje ponadto, że „nie stoi [ona] na przeszkodzie powoływaniu się na inne postanowienia międzynarodowe wiążące państwo wzywające i państwo wezwane lub na prawo państwa wezwanego dla uzyskania zwrotu dziecka, które zostało bezprawnie uprowadzone lub zatrzymane, albo dla ustalenia prawa do odwiedzin”.

Powiązanie obu rozpatrywanych aktów zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 rozporządzenia nr 2201/2003, zgodnie z którym sądy państwa członkowskiego powinny stosować ust. 2–8 tego artykułu do postępowania w sprawie powrotu dziecka przewidzianego w konwencji haskiej z 1980 r.

Należy stwierdzić, że wspomniane przepisy nie wymagają, aby w przypadku zarzutu uprowadzenia dziecka za granicę osoba, instytucja lub organ oparła się na konwencji haskiej z 1980 r. przy żądaniu niezwłocznego powrotu tego dziecka do państwa miejsca stałego pobytu. Wykładnię tę potwierdza art. 60 rozporządzenia nr 2201/2003, z którego wynika, że rozporządzenie to ma pierwszeństwo przed konwencją haską z 1980 r. (wyrok z dnia 11 lipca 2008 r., Rinau, C‑195/08 PPU, EU:C:2008:406, pkt 54).

Tym samym podmiot odpowiedzialności rodzicielskiej może zgodnie z przepisami rozdziału III rozporządzenia nr 2201/2003 złożyć wniosek o uznanie i wykonanie orzeczenia dotyczącego władzy rodzicielskiej i powrotu dziecka wydanego przez właściwy sąd na mocy sekcji 2 rozdziału II rozporządzenia nr 2201/2003, nawet jeśli nie złożył wniosku o powrót dziecka w oparciu o konwencję haską z 1980 r.

Wyrok TSUE z dnia 19 września 2018 r., C‑325/18 i C‑375/18

Standard: 18665

Na podstawie art. 60 rozporządzenia nr 2201/2003 w stosunkach między państwami członkowskimi ma ono pierwszeństwo przed konwencją haską z 1980 r. w zakresie, w jakim konwencja dotyczy spraw uregulowanych w rozporządzeniu. Z zastrzeżeniem tego pierwszeństwa rozporządzenia nr 2201/2003, w stosunkach między tymi państwami członkowskimi, które są stronami konwencji, pozostaje ona, przy poszanowaniu art. 60, w mocy zgodnie z art. 62 ust. 2 i motywem 17 tego rozporządzenia. Uprowadzenia dzieci z jednego państwa członkowskiego do drugiego wchodzą więc obecnie w zakres całości normatywnej, składającej się postanowień konwencji haskiej z 1980 r. uzupełnionych przepisami rozporządzenia nr 2201/2003, przy czym przepisy rozporządzenia mają pierwszeństwo w zakresie zastosowania tego rozporządzenia.

Wyrok TSUE z dnia 5 października 2010 r., C‑400/10

Standard: 18664