Istotne sprawy dziecka w zakresie przedmiotowego stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003

W sytuacji takiej jak leżąca u podstawy sporu w postępowaniu głównym, w której rodzice małoletniego dziecka, mający wraz z dzieckiem miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim, złożyli w imieniu owego dziecka przed sądem innego państwa członkowskiego wniosek o wyrażenie przez ten sąd zgody na zrzeczenie się przez owo dziecko spadku, art. 12 ust. 3 lit. b) rozporządzenia nr 2201/2003 należy interpretować w ten sposób, że:

- wniosek złożony przez rodziców dziecka wspólnie przed wybranym przez nich sądem stanowi jednoznaczne uznanie przez nich tej jurysdykcji

- okoliczność, że miejsce zamieszkania zmarłego w chwili śmierci, jego majątek stanowiący przedmiot dziedziczenia oraz pasywa obciążające spadek były położone w państwie członkowskim, którego jurysdykcja została wybrana, pozwala – wobec braku elementów wskazujących na to, że prorogacja jurysdykcji mogłaby mieć negatywny wpływ na sytuację dziecka – uznać, że taka prorogacja jurysdykcji jest zgodna z dobrem dziecka.

Wyrok TSUE z dnia 19 kwietnia 2018 r., C‑565/16

Standard: 18651

Powództwo, za pomocą którego jedno z rodziców wnosi do sądu o konwalidowanie braku zgody drugiego z rodziców na odbycie przez ich dziecko podróży poza granice państwa członkowskiego jego zwykłego pobytu i wydanie mu paszportu na jego nazwisko, jest objęte przedmiotowym zakresem stosowania rozporządzenia nr 2201/2003, i to mimo iż orzeczenie wydane na zakończenie owego postępowania musi zostać uwzględnione przez organy państwa członkowskiego, którego dziecko jest obywatelem w ramach postępowania administracyjnego dotyczącego wydania owego paszportu.

W celu ustalenia, czy dany pozew lub wniosek są objęte zakresem stosowania rozporządzenia nr 2201/2003, należy skupić się na ich przedmiocie Jeśli chodzi o powództwo takie jak wytoczone w postępowaniu głównym, z postanowienia odsyłającego wynika, że w jego ramach sąd rozstrzyga kwestię konieczności uzyskania przez dziecko paszportu i prawa rodzica mającego status strony powodowej do złożenia wniosku w przedmiocie takiego paszportu, a także prawa do podróżowania za granicę z tym dzieckiem bez zgody drugiego rodzica. W związku z tym powództwo to dotyczy wykonywania odpowiedzialności rodzicielskiej w stosunku do tego dziecka w rozumieniu art. 1 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2201/2003 w związku z art. 2 ust. 7 owego rozporządzenia.

Powództwo takie jak wytoczone w postępowaniu głównym nie jest objęte zakresem żadnego z wyjątków, których zamknięty katalog zawiera art. 1 ust. 3 tego samego rozporządzenia. Z tego wynika, że takie powództwo należy do zakresu stosowania rozporządzenia nr 2201/2003.

Wniosku tego nie podaje w wątpliwość zwykły fakt, iż żądanie podniesione w postępowaniu głównym dotyczy szczególnego orzeczenia dotyczącego dziecka, a nie całokształtu sposobów wykonywania odpowiedzialności rodzicielskiej. Rozporządzenie to znajduje zastosowanie do wszystkich orzeczeń wydawanych w tej dziedzinie, niezależnie od tego, czy dotyczą one szczególnego aspektu tejże odpowiedzialności rodzicielskiej, czy też określają one jej wykonywanie w sposób ogólny.

W każdym wypadku postępowanie takie jak toczące się w postępowaniu głównym nie prowadzi bezpośrednio do wydania paszportu, a jego jedynym skutkiem jest umożliwienie osobom, na których spoczywa odpowiedzialność rodzicielska w odniesieniu do dziecka, złożenie wniosku o wydanie paszportu w imieniu tego dziecka bez udziału, obecności, czy zgody innej osoby, na której odpowiedzialność ta spoczywa, i z zastrzeżeniem spełnienia innych warunków przewidzianych w prawie w odniesieniu do wydania tego dokumentu.

Wyrok TSUE z dnia 21 października 2015 r., C‑215/15

Standard: 18652